Wywiad ze Szczerymi i Sprawiedliwymi

Szanowni Państwo, skoro już Was rozgrzałam pierwszym w miarę typowym wywiadem, czas poszaleć, w ostatnią sobotę karnawału, i wstawić pierwszy wywiad eksperymentalny. Całe szczęście, iż panie z ocenialni Szczere i Sprawiedliwe należą do odważnych.

Każdej oceniającej zadałam dokładnie to samo pierwsze pytanie – zaś cała reszta zależała wyłącznie od nich i tego, co mi zdradziły. Plus „W ogniu pytań” na końcu każdej rozmowy. Ot, bo to lubię, a i Wy chyba również.

Ale! Nie przedłużam już wstępów. Zapraszam wszystkich do długiej, ale, mam nadzieję, przyjemnej lektury.

smirek

(Chiyo): Czym się różni smirek-oceniająca-SIS-u od smirka-na-co-dzień?

Smirek-oceniająca-SiS-u jest pedantyczny, poukładany, porządny, sprawdza podstrony na blogu i zaprzęga do ich sprawdzania innych oceniających kilka razy w tygodniu, aktualizuje kolejkę o piątej nad ranem, stresuje się niewystawieniem oceny na czas. Myślę, że też nie potrafi oddać słowami całego szaleństwa, które siedzi w smirku-na-co-dzień, który chodzi i potyka się o własne nogi, a potem rozpłaszcza twarz na śniegu, ucieka na drugą stronę ulicy przestraszony chmarą gołębi, bije wszystkich wokół, bo gestykuluje, dostaje zadyszki od mówienia i gryzie oraz drapie ludzi, bo ma taką ochotę. Mama smirka-na-co-dzień powiedziałaby również, że smirek-na-co-dzień jest największym flejtuchem i bałaganiarzem świata.

Całego szaleństwa oddawać nie trzeba, ale może przybliżysz chociaż jeden jego kawałek?

Trudno to określić, sama też za bardzo tego nie zauważam; ot, zrobię coś, powiem i nagle wszyscy się na mnie dziwnie patrzą i wybuchają śmiechem. A potem słyszę oj Zuza, Zuza, ty to jednak jesteś głupia. Dla mnie to raczej normalność. Ostatnio usłyszałam od mojego chłopaka, że pierwsze pół godziny przebywania ze mną jest największą katorgą świata. Potem człowiek jest najbardziej zrelaksowanym i, jak to się mówi, wychilloutowanym człowiekiem na Ziemi, ale początek to tortura, istna Teksańska masakra piłą mechaniczną, bo zanim się człowiek przestawi na mój abstrakcyjny i zaskakująco nielogiczny sposób myślenia, w mózgu zachodzą bolesne zgrzyty.

Brzmi jak test na stałą czujność rozmówców i sprawdzanie, czy na pewno słuchają i rozumieją. (śmiech)

O tak, niesłuchanie mnie ludziom wokół często się zdarza, ale to chyba dlatego, że kiedyś muszą odpocząć, a ja gadam bez przerwy. Ale to też zależy, bo jak kogoś nie znam, to zamykam się jak człowiek pod działaniem Silencio.

Myślisz, że gadulstwo było jednym z drobnych (podświadomych?) powodów, dla których zaczęłaś oceniać?

Myślę, że tak, ale mam wrażenie, że czasami bardziej mi przeszkadza niż pomaga, bo jestem mało konkretna i rozwlekam się na temat jednej rzeczy na kilka stron, a niepotrzebnie. I zgadzam się, to raczej powód podświadomy, bo nie przypominam sobie niczego w moim życiu, co mogłoby zabrzmieć jak postanowienie: dużo gadam, więc zostanę oceniającą!

To jakie były te świadome powody?

Wiesz, ja zaczęłam oceniać jako mały grzdyl, byłam jeszcze w podstawówce i przyznam, że nie pamiętam moich głównych pobudek. Może jakiś taki polski zapęd do oceniania i głośnego wyrażania opinii, może też chęć sprawdzenia się czy sięgające czasów prehistorycznych zamiłowanie do języka polskiego.

W podstawówce? Łał, to kawał stażu!

Trzy plus dwa i jeszcze jeden… No, sześć lat już za mną, o ile dobrze liczę. Oczywiście niepełnych – zdarzały mi się przerwy! Nie jestem robotem. (śmiech)

To i tak godny podziwu wynik. A teraz szczerze: z jaką miną spoglądasz na te najzupełniej pierwsze oceny?

Głośno parsknęłam śmiechem na Twoje pytanie. No oczywiście, były to kiepskiej jakości klopsy w sosie pomidorowym. Ale przypominam sobie jeden raz, kiedy sobie pomyślałam: a, pośmieję się z samej siebie! I weszłam na starą, dobrą Lożę Szyderców. I wiesz co? Nie było aż tak, TAK źle. Oczywiście każda ocenka musiała być przepełniona ironią, jakżeby inaczej, jednak nie wywoływały we mnie chęci skoczenia z okna czy podcięcia sobie żył z rozpaczy.

To dobrze. A na jakie różnice w treści tych ocen zwróciłaś największą uwagę? Nie wiem, może teraz rozpisujesz się bardziej o kreacji świata, a wcześniej tylko trochę lub w ogóle? Znalazłaś coś takiego?

Trudno mi odpowiedzieć na to pytanie, bo ostatnio zaglądałam do aż tak antycznych ocen dobry rok temu. (śmiech) Kiedyś nie zwracałam uwagi na wiele rzeczy, oceniałam w większości na zasadzie „bo tak mi się podoba”, nie starałam się w ogóle zdystansować. Nie brakowało również streszczeń. Jednak główną różnicą jest podejście, z jakim to robię. Kiedyś było to dla mnie raczej napisanie tekstu, który miał pełnić rolę rozrywki dla postronnego czytelnika, teraz, szczerze mówiąc, w nosie mam, czy przy moich ocenach można się śmiać, ważne, aby nie demotywowały, były konkretne, pomagały autorom. To pierwsze czasami ciężko mi uzyskać, bo mam wstręt do zdrobnień i eufemizmów, chyba że kogoś bardzo lubię. Dodatkowo jestem szczególarzem, a więc czepiam się o niemal wszystko i nierzadko ilość minusów, które znajduję, przewyższa liczbę plusów w tekstach. A to, oczywiście, demotywuje.

Ale jeśli się uda kogoś nie zdemotywować, to satysfakcja tym większa, prawda?

A jak jeszcze otrzymam komentarz z odpowiedzią na zawarte w mojej ocenie pytania – bo zdarza się, że je stawiam, kiedy coś jest niejasne, do późniejszego przedyskutowania – i dodatkowo przemyśleniami autora odnośnie mojej oceny, jestem w siódmym niebie.

Sto procent ocenialnianej satysfakcji. A gdzie znajdujesz prywatne siódme niebo?

Ekhekhem, możemy przejść do następnego pytania? (śmiech) Nie no, żartuję. Ale chyba nie mam jednego nieba. Jest wiele rzeczy, które warunkują szczęśliwego smirka. Z takich mniej prywatnych to chyba jedzenie, żywa dyskusja, wino, papierosy, dobre herbaty, słodycze (wyróżnię z jedzenia, bo mają niesamowicie dobry wpływ), gryzienie ludzi… i wiele, wiele innych. Dla dobra wszystkich urwę w tym miejscu, bo chyba obie chcemy pójść dzisiaj spać. (śmiech)

Jaką herbatę pijesz najchętniej?

Nie odpowiem, jeśli nie pozwolisz mi wymienić choć trzech.

Pozwolę nawet pięć.

Będą w różnej kolejności, ale zaznaczam, że to nie ma ŻADNEGO wpływu na poziom mojego uwielbienia.

Herbata zwykła Lipton, saszetka zamoczona bardzo długo (po prostu jej nie wyjmuję), w półlitrowym kubku z reprodukcją Klimta, z pięcioma łyżeczkami cukru i z srebrną łyżeczką zostawioną w herbacie.

Herbata grejpfrutowa, saszetka trzymana około pięciu minut, w dużym, beżowym kubku 350ml, z czterema średnimi łyżkami cukru i z srebrną łyżeczką zostawioną w herbacie.

Herbata karmelowo-waniliowa, saszetka zamoczona jak w przypadku herbaty Lipton, w kubku, który ma niecałe pół litra i ma na sobie „piłkę nożną”. Pięć łyżeczek cukru. Bez łyżeczki.

Herbata pomarańczowa parzona ze zwykłą (saszetka herbaty pomarańczowej i zwykłej Lipton), saszetka trzymana jak w przypadku herbaty Lipton, w beżowym kubku 350ml, z czterema łyżeczkami cukru. Z srebrną łyżeczką w środku.

Herbata o smaku owoców cytrusowych, saszetka trzymana około pięciu minut, w różowym kubku w białe kropeczki, który ma około 250 ml, trzy łyżeczki cukru, bez łyżeczki.

Czy obecność lub nieobecność srebrnej łyżeczki wpływa na smak herbaty?

Oczywiście!

I kubek tak samo? Czy po prostu każdy ochrzciłaś do innej herbaty?

Raczej ochrzciłam i głupio mi się już pije w innym. Gorzej mi smakuje.

I do innych, spoza tej piątki, też masz osobne kubki?

Nie, nie, innych nie pijam w domu z przyjemnością, a do herbaciarń nie mogę chodzić z własnymi.

Ojej, szkoda. Ale dobrze, to tak kilka ostatnich, zanim przyjdzie czas na podsumowanie rozmowy. Takie trochę typowe wręcz pytanie, ale jak spędzasz swój czas wolny? Przy czym definicję „czasu wolnego” pozostawiam Tobie.

To zależy od momentu mojego życia. Teraz siedzę w podręcznikach i próbuję zmotywować się do nauki, żeby zaliczyć semestr, jem, spotykam się ze znajomymi, jeśli mam już dość nauki. Jeszcze pół roku temu w czasie wolnym chodziłam po francuskich uliczkach i jadłam francuskie ciastka, zwiedzałam i integrowałam się z Francuzami. Normalnie jednak jest to czymś pomiędzy – trochę się uczę, ale nie należę do najpilniejszych. Lubię zdobywać wiedzę poprzez czytanie, nie przepadam za wykuwaniem formułek na pamięć. Dużo czasu spędzam na czytaniu. Przychodzę do domu i czytam, jadę autobusem i czytam, czytam też na lekcjach, jedząc, spacerując czy relaksując się w wannie. Poza tym uwielbiam chodzić na koncerty, do kina, na wystawy, na trójmiejskie GRAMy (niestety jest organizowane tylko dwa razy do roku), na basen, na piwo, na domówki (ale te mniejsze, kameralne), do teatru lub różne jednorazowe wydarzenia trójmiejskie. W zależności od okresu w moim życiu – lubię spać lub nie śpię prawie w ogóle. Często też wychodzę gdzieś ze znajomymi.

…bo ocenianie jest rzeczą oczywistą, prawda? (śmiech)

Hm, jako że rozmawiam właśnie z osobą, która ocenia blogi od jakichś sześciu lat, myślę, że chyba jest to rzecz oczywista. (śmiech) To przy takiej ilości miejsc, w których czytasz, musisz lecieć książka za książką. Po co sięgasz najchętniej?

Nie czytam tylko książek. Właściwie pół na pół – wydrukowane opowiadania blogowe i książki. Nie mam ulubionego rodzaju książek, byle były inteligentne i mnie zaciekawiły. Nienawidzę książek, które są przewidywalne. Zwykle wymagam też od nich, aby wniosły coś do mojego życia.

To może, na mocy nadanej mi przez status Osoby od Wywiadów, ogłoszę czas na „W ogniu pytań”. Przypominam, iż będzie ich pięć, zaś Ciebie proszę o udzielenie odpowiedzi jak najszybciej i ma to być pierwsza rzecz, która Ci przyjdzie do głowy. Gotowa?

Jasne!

Twój opis twierdzi, iż chomikujesz bilety – jaki jest najbardziej egzotycznym w kolekcji?

Stary bilet na komunikację miejską, skasowany przez mojego tatę jeszcze za czasów, kiedy kasowniki były „dziurkowe” i nie zostawiały żadnych śladów drukowanych. Coś, co mogę sama zdobyć, jest dla mnie średnio egzotyczne. Coś, co wpadło w moje ręce z przeszłości – mrrr!

Dokończ zdanie: Gdy ich usta się zetknęły, skrzyżowaniem nóg połamała mu okulary i…

…złamała nos.

Jakiego zwrotu czy wyrażenia używasz najczęściej w swoich ocenach, a jakiego w prozie?

Nie mam utartego zwrotu, którego jestem świadoma. Jeśli chodzi o słowo, w ocenach będzie to chyba: „jednak/jednakże”, w prozie – nie mam zielonego pojęcia

Gdybyś mogła sprawić, że cała Polska przestanie robić jeden językowy błąd, co by to było?

Używanie mianownika po przeczeniu.

I ostatnie: jeśli mogłabyś wytypować jedną z oceniających SIS-u do programu „Taniec z gwiazdami”, kto by to był i dlaczego?

Magda, bo tańczy z mieczami, szablami i innymi niebezpiecznymi, ostrymi broniami!

lum

Czym się różni lum-oceniająca-SIS-u od lum-na-co-dzień?

Wieloma rzeczami. Po pierwsze – lum-na-co-dzień jest bardzo smutnym człowiekiem, serio. A po drugie jest nieśmiała, zamknięta w sobie i boi się wyrażać własne zdanie, jeśli wie, że przeciwnik jest silniejszy. Chociaż w sumie – to wszystko się jakoś przeplata.

Więc w ocenach możesz się wreszcie wygadać i powiedzieć, co Ci leży na wątrobie? Przynajmniej w kwestii ocenianego bloga?

Sama nie wiem, jak na to odpowiedzieć. To nie tak, że w ocenach jakoś wyżywam się albo robię sobie z tego prywatną psychoterapię. Na pewno jestem bardziej szczera – ogólnie w Internecie – niż byłabym z kimś, kogo poznałabym w tak zwanym realu.

Pewnie. Często ta szczerość Ci się opłaca?

Zależy, kogo oceniam. Jeśli faktycznie kogoś, kto ma dystans do siebie – to wiadomo, że tak. Ale jeśli ktoś nie potrafi przyjąć tego do siebie, to potem mam problemy, wyrzuty sumienia i tak dalej. Chociaż zazwyczaj nie jest źle, bo staram się jakoś owijać to w bawełnę i nie walić prosto z mostu, jak robi to na przykład smirek. (śmiech)

Nauka na cudzym?

Nie, porównanie. Chociaż od smirka faktycznie można się wiele nauczyć.

Właśnie, na SIS-ie, moim zdaniem, panuje właśnie taka atmosfera, że każdy każdemu pomoże, coś wytknie, skrytykuje, ale nigdy nie zauważyłam z tego tytułu jakichś przyjemności. Od samego początku tak działacie czy może jest to wynik przeprowadzki na Blogspot?

Sama nie wiem, przeprowadziliśmy się, gdy byłam na SIS-ie dopiero trzy miesiące, zatem mam niewielkie porównanie. Ale mam wrażenie, że tak było zawsze, w każdym razie, odkąd tam jestem.

Ojej, to relatywnie młodziutka stażem jesteś! Jakieś porównania obecnego stanu rzeczy z samymi początkami? Albo pierwsze wrażenia, jakie ocenialnia na Tobie wywarła zanim się do niej zgłosiłaś?

Zawsze wydawało mi się, że to strasznie porządna i poważna ocenialnia, która ma bardzo ciężką rekrutację, dobrą opinię oraz, co najśmieszniejsze, że prowadzą ją osoby dużo, dużo starsze ode mnie. Miałam wrażenie, że jest taka ponad całą resztą – może dlatego, że reszty nie znałam. (śmiech)

Hm, mam nadzieję, że taka otoczka nie jest Wam potrzebna, bo po tym wywiadzie mogę ją niechcący trochę zburzyć. (śmiech)

Nawet jej nie ma. Wystarczy spojrzeć na nasze rozmowy w komentarzach i sowy w rekrutacji.

Macie sowy w rekrutacji? A, widzę! Czy podpisane są w kolejności?

W kolejności.

To chyba trzeba mieć mocne nerwy, żeby się do Ciebie zgłosić, skoro taka jesteś głodna. (śmiech)

Nie jem ocenianych, nie smakują mi zazwyczaj. To bardziej nawiązanie do tego, że jestem wiecznie głodna i nie mam umiaru w jedzeniu. (śmiech)

Skąd ja to znam… (śmiech) Co pożerasz najczęściej?

A to zależy od humoru. Aktualnie orzeszki, zaraz zabieram się za ciasto, a potem mam ochotę na tosty.

Smacznego. A może jest jakieś konkretne danie, które bardzo chciałabyś spróbować? Albo kuchnia?

Zdecydowanie kuchnia francuska. Nawet jeśli nie wszystko mi smakuje, to mam do niej wielki sentyment. I włoska. I polska również. A danie, którego bym spróbowała to zdecydowanie żabie udka.

Podziwiam odwagę, sama chyba bym się nie odważyła na żabie udka. Ale może dzięki temu czeka Cię kariera smakosza i krytyka kulinarnego?

Nie, mam zbyt mało wybredny gust – właściwie nie ma rzeczy, której bym nie lubiła jeść. A w każdym razie nie mogę sobie o takiej przypomnieć. Ale technologia żywności - czemu nie? (śmiech)

Brzmi ambitnie. No ale gdyby technologia żywności nie wyszła, to jakie masz aspiracje?

Właściwie to nie jest mój plan – ewentualna opcja. Plan to medycyna – jak wyjdzie, zobaczymy.

Łał, bardzo ambitne! Na razie tylko medycyna czy już kręci Cię jakaś konkretna specjalizacja?

Sama nie wiem – na pewno się chcę zatkać się w swoim gabinecie i wypisywać recepty. Może coś w stronę medycyny ratunkowej bardziej.

Będę trzymać kciuki, żeby Ci się udało.

Dziękuję bardzo, zawsze się przyda.

Z takimi planami plus jeszcze oceny starcza Ci w ogóle czasu na cokolwiek jeszcze poza tymi najbardziej niezbędnymi czynnościami?

Bywa różnie. Są takie tygodnie, kiedy jestem na SIS-ie raz na cztery dni tylko po to, żeby uzupełnić kolejkę albo odpowiedzieć na komentarze. A czasem leżę z laptopem całymi dniami i nic nie robię. Chociaż nie mam problemu ze znalezieniem czasu na jakieś spotkania ze znajomymi, czytanie książek, gotowanie i inne przyjemności – tyle że zazwyczaj tylko w weekendy

Po jakie książki sięgasz najchętniej?

Mam kilku swoich ulubionych autorów i najczęściej czytam tylko ich, ewentualnie coś powiązanego z nimi. Aktualnie jestem w fazie czytania wszystkich książek Prousta – jestem na drugiej, ale myślę, że do czerwca dam radę.

Jeszcze jakieś pasje, którymi się podzielisz?

Właściwie nic wyszukanego – pisanie, czytanie, gotowanie (i wyrzucanie tego, co się ugotowało (śmiech)) i muzyka. I jak nietrudno się domyślić – biologia.

Ale chyba im więcej gotujesz, tym mniej i rzadziej wyrzucasz, prawda?

Właśnie na odwrót. Po prostu nie mam talentu kucharskiego, ale sprawia mi to zbyt dużą przyjemność, aby przestać to robić.

Pewnie. To, nie chcąc Ci zabierać zbyt wiele czasu, przejdźmy do „W ogniu pytań”. Przypominam: pięć pytań, pięć szybkich odpowiedzi tego, co Ci przyjdzie na myśl w pierwszej kolejności. Gotowa?

Gotowa.

Jaki jest Twój ulubiony Gorący Kubek Knorra?

Serowa z makaronem szpinakowym.

Co robi szatan w niedzielnym kapeluszu?

Spaceruje?

Czy lektura jakiegoś bloga, którego oceniałaś, zainspirowała Cię kiedyś o napisania tekstu literackiego?

Tak, Musivum.

Gdybyś mogła sprawić, że cała Polska przestanie robić jeden językowy błąd, co by to było?

Tę i tą.

Jeśli mogłabyś wytypować jedną z oceniających SIS-u do programu „Taniec z gwiazdami”, kto by to był i dlaczego?

Smirek, ponieważ jest chyba najbardziej medialna z nas wszystkich.

Magda

Czym się różni Magda-oceniająca-SIS-u od Magdy-na-co-dzień?

Zasadnicza różnica jest taka, że Magda z Internetu jest osobą dość, jak sądzę, miłą, uczynną, która stara się pomagać - taki człowiek z misją. (śmiech) W realu natomiast Magda jest człekiem dość aspołecznym i niezbyt skorym do pomocy.

Naprawdę?

Tak. Ludzie, którzy mnie na co dzień otaczają, nie pałają do mnie wielką sympatią, jestem tego świadoma i to odwzajemniam.

To faktycznie kolosalna różnica. Praktycznie dwa światy.

Całkowicie. Oczywiście w świecie rzeczywistym też są wyjątki, żeby nie było, że na wszystkich od razu szczerzę zęby…

Myślisz, że przez ten kontrast wszelkie sukcesy na SIS-ie działają na Ciebie z podwójną siłą pozytywnej energii?

Nie wiem, czy to akurat przez kontrast, ale na pewno dodaje mi to energii. Ogólnie udzielanie się w blogosferze poprawia mi nastrój.

A co najbardziej? Konkretne blogi czy może sytuacje? W SIS-ie albo poza nim?

Na przykład wczoraj zauważyłam, że mój pamiętnikowy blog jest w polecanych na stronie głównej Ownloga. To było bardzo dowartościowujące. Poza tym zawsze mnie cieszy sytuacja, w której mogę swoją oceną, czy też komentarzem, pomóc autorowi i kiedy autor to docenia (niektórzy wolą się oburzyć i udowadniać, że nie mam racji – byli i tacy).

Których trafia Ci się więcej – życzliwych czy oburzonych?

Na szczęście, więcej jest tych życzliwych.

A gdy zdarzają się oburzeni, jak reagujesz? A jak chciałabyś zareagować?

Zawsze reaguję tak, jak chcę zareagować – bardzo ważę słowa, by ich nie żałować. Staram się odpowiadać, spokojnie, rzeczowo, nie atakować nikogo, nawet, jeśli sama jestem atakowana. Jak widzę, że sprawa jest beznadziejna i nie przegadam danej osoby, to najczęściej odpuszczam, niech idzie swoją drogą.

Bardzo rozsądne. Ale, może przechodząc do czegoś milszego niż niezadowoleni ocenieni: pasje. Paint w nagłówku SIS-u zdradza, że masz coś wspólnego z mieczami…?

Smirek wymalowała miecz, ale tak naprawdę o wiele więcej mam wspólnego z szablami. Od ponad roku walczę na szable, mam nawet własną, dostałam ją jako urodzinowy prezent od przyjaciół.

Łał! Brzmi ekscytująco. W jaki sposób się w to wciągnęłaś?

Wciągnął mnie mój facet, który walczy o wiele dłużej, bo od około czterech lat. Najpierw tylko się przyglądałam, ale w końcu zaczęłam aktywnie uczestniczyć w treningach.

I teraz nie wyobrażasz sobie, że mogłabyś przestać?

Wyobrazić sobie mogę, ale raczej niechętnie. (śmiech) T naprawdę fantastyczna rzecz, a mnie jeszcze wiele brakuje do doskonałości, więc sądzę, że to dopiero początek tej przygody.

Brzmi jak przygoda. A właśnie: jakiego rodzaju to są szable? Sportowe czy może jakieś historyczne?

Jest to broń stalowa, wykuwana ręcznie, zgodna z wzorcami historycznymi, ale dla bezpieczeństwa ma stępione ostrze, co czyni ją raczej bronią sportową. Są też grupy, które walczą zabawkami z drewna czy gumy, ale dla nas to strata czasu.

Poza szablami, ocenianiem i szkołą na co jeszcze starcza Ci wolnego czasu?

Cóż, piszę trochę własnych tekstów, rysuję, pływam. W moim mieście co najmniej raz w miesiącu organizowane są koncerty jazzowe, na które uwielbiam chodzić. Sporo czytam, zwłaszcza fantastyki. a jak nie ma obok nikogo, kto mógłby na tym ucierpieć, to sobie podśpiewuję.

Parę ulubieńców może? Książkowych, jazzowych czy do podśpiewywania?

Podśpiewywać lubię BiFF, Vayę Con Dios, Sade. Przede wszystkim dlatego, że znam teksty na pamięć. Do słuchania mam jeszcze zawsze pod ręką Hugh Lauriego, Dianę Krall, Norę Jones, Agnellusa (chociaż to już nie jazz). Z książkowych ulubieńców mogę wymienić na pewno Jonathana Carrolla (uwielbiam tego autora), Pilipiuka, Kinga, ale też Sienkiewicza, Dumasa, „Lalkę” Prusa i „Przeminęło z wiatrem”.

W kwestii blogów, jeśli jakieś czytasz dla przyjemności, a nie na potrzeby ocen, sięgasz po podobne klimaty? Czy może masz jakieś „wielkie sekrety” pokroju miłości do jakichś fanfickowych zakazanych owoców? (śmiech)

Do ff podchodzę bardzo ostrożnie, bo nienawidzę, gdy ktoś gwałci kanon, a większość autorów, niestety, jest bardzo okrutna pod tym względem. Myślę, że moje blogowe upodobania są dość bliskie tym książkowym, szukam zawsze jakiejś wielkiej tajemnicy, jakiejś niezwykłości i najlepiej poruszającego romansu w jednym.

A sięgasz czasem, choćby i ostrożnie, po jakieś fanficki?

Tak, jestem nawet stałym czytelnikiem jednego dramione, bo podoba mi się, jak autorka splotła tę nieprawdopodobną historię z kanonem.

Czyli przede wszystkim potterowskie?

Raczej tak, z innymi nie mam zbytnio styczności.

Rozumiem. To może podsumujemy rozmowę moim ulubionym „W ogniu pytań”? Pięć pytań i pięć szybkich odpowiedzi, dla przypomnienia. Gotowa?

Strzelaj.

Jakiego wina chciałabyś spróbować najbardziej ze wszystkich?

Chianti. Ale takiego prawdziwego.

Kiedy należy wyjąć z piekarnika ufoludka w sosie własnym, aby był soczysty?

Kiedy przestanie skrobać w szybę.

Czy zdarzyło Ci się kiedyś zauważyć niewykorzystany potencjał w ocenianym blogu, po czym ów potencjał samej wykorzystać we własnej twórczości? Np. w postaci lub wątku?

Nie, nie zdarzyło mi się. Nigdy nie sięgnęłam po czyjś pomysł.

Gdybyś mogła sprawić, że cała Polska przestanie robić jeden błąd językowy, co by to było?

Bynajmniej mylone z przynajmniej.

Jeśli mogłabyś wytypować jedną z oceniających SIS-u do programu „Taniec z gwiazdami”, kto by to był i dlaczego?

Oj, co za podchwytliwe pytanie. Ja myślę, że lumaris, bo mogłaby tam spotkać nowych kolegów. (śmiech)

Agnes

To zacznę od czegoś prostego: czym się różni Agnes-oceniająca-SIS-u od Agnes-na-co-dzień?

I to ma być proste? Ciężko mi powiedzieć, bo tak naprawdę, niezależnie od tego, czy jestem Agnes-dziewczyną-z-internetu, czy po prostu Agnieszką, staram się być jak najbardziej sobą. Myślę, że Agnes jest bardziej śmiała i pewna siebie, chociaż Agnieszka mocno nad tym pracuje i przez ostatni rok zrobiła spore postępy. Ale tak naprawdę to jedna i ta sama osoba. Agnes tylko bardziej pokazuje to, kim jestem. Agnieszka jest bardziej zamknięta w sobie.

Prace nad samym sobą są najtrudniejsze – co robiłaś, aby te postępy w byciu bardziej śmiałą i pewną siebie poczynić?

Przełamywałam opory, walczyłam ze słabościami. Jeszcze w gimnazjum bałam się np. sama wejść do szkolnego sekretariatu czy odebrać telefon od nieznanego numeru. Ale zaczęłam sobie mówić „Dasz radę. To nic strasznego. Musisz to zrobić sama. Jak nie będziesz umiała sama nic załatwić, nie poradzisz sobie w życiu.” I to skutkuje, bo sama wchodzę sobie na ambicję. Nie ma to jak powiedzieć sobie „Jesteś frajerką jak tego nie zrobisz!”. Po prostu biorę oddech i skaczę na głęboką wodę. Jak to mówią „co cię nie zabije, to cię wzmocni”. Jest w tym dużo prawdy, chociaż nie zawsze jest łatwo przekonać do tego samą siebie.

Brzmi o wiele skuteczniej niż wszelkie „rozmowy do lustra” czy inne metody „od bardzo małych do mniejszych, a później większych kroczków”, o których chyba najczęściej można poczytać w poświęconej temu tematowi literaturze. I takie to Polskie: „Co, ja nie zrobię? To patrz!”. (śmiech)

Dokładnie. Poza tym z moim charakterem, jak nie zrobię czegoś od razu, to bardzo prawdopodobne, że nie zrobię tego nigdy, więc „małe kroczki” nie wchodzą w grę. Ja lubię widzieć efekty od razu, a nie za jakiś czas. A formą „rozmów do lustra” jest dla mnie pisanie, ale to bardziej na wyrzucenie z siebie wszystkiego, co we mnie siedzi, niż jako pokonywanie niepewności siebie.

Czy robienie od razu przekłada się też na oceny? Jak już przysiadasz nad jakąś, to siedzisz, dopóki nie skończysz? Przynajmniej w miarę możliwości, wiadomo, obszerne dzieła raczej trudno ocenić w jeden, nawet cały, dzień.

Z ocenami bywa różnie. Zdarza się, że piszę ocenę w jeden dzień, ale wtedy czekam z jej publikacją, wracam po kilka razy do tego, co napisałam, czasem poprawiam, dopisuję. Zależy to też od „weny twórczej”, bo kiedy jej brakuje, ciężko jest mi się zmusić do napisania czegokolwiek. Wtedy potrafię jedno zdanie pisać kilka godzin. Ale najczęściej najpierw czytam bloga, robię notatki, a potem sklejam to jakoś w całość, ubieram w odpowiednie słowa. Wtedy ocenę jako taką piszę w jeden dzień, ale robienie notatek zajmuje dużo więcej czasu. To jest chyba najskuteczniejszy w moim przypadku sposób oceniania. Wtedy myśli nie uciekają, bo wszystko od razu zapisuję, a potem tylko porządkuję.

I oceniasz w ten sposób od samego początku czy może dopiero z czasem odkryłaś tę najskuteczniejszą dla Ciebie metodę?

To przyszło naturalnie. Chociaż na początku notowałam może cztery czy pięć zdań. Teraz notuję każdą myśl, cokolwiek przyjdzie mi do głowy w związku z ocenianym blogiem. Poza tym, dzięki dziewczynom, teraz lepiej orientuję się, na jakie elementy bardziej zwracać uwagę. Ogromnie mi pomogły w wydzieleniu kryteriów oceniania, bo moje pierwsze oceny były aż nazbyt instynktowne.

Właśnie ta atmosfera wzajemnego pomagania sobie wydaje mi się na SIS-ie bardzo wyrazista. Jak długo już oceniasz z dziewczynami?

Jestem z nimi już ponad siedem miesięcy. Tak, to prawda, ta atmosfera jest niesamowita. Po pierwszej mojej ocenie dziewczyny wytknęły mi wszystkie możliwe błędy (a mało ich nie było), ale w taki sposób, że wcale nie poczułam się urażona. Ja bardzo sobie cenię konstruktywną krytykę, a one zarzuciły mnie całą gamą zasad i regułek, dzięki którym mogę unikać błędów. Tak naprawdę nauczyły mnie więcej niż wszystkie moje polonistki razem wzięte. To był przyspieszony kurs języka polskiego. Mój warsztat przez te kilka miesięcy poprawił się o lata świetlne. Jak teraz czytam swoje teksty sprzed tego okresu, to aż za głowę się łapię. Ale ta wzajemna pomoc dotyczy całej organizacji SiS-u. Zwłaszcza ostatnio, kiedy nasza ekipa zmniejszyła się do czterech osób, staramy się wszystko razem omawiać i dzielić się pracą.

Parokrotnie spotkałam się z opinią, że dobra ocenialnia/oceniająca nauczy człowieka więcej, niż niejeden polonista. Ale na tym zdobywanie wiedzy się chyba nie kończy. Zdarza Ci się jeszcze dodatkowo dokształcać, nie wiem, czytając poradniki lub książki polonistyczne, śledząc blogi znanych profesorów czy choćby nawet i podglądając innych oceniających?

Oczywiście, że nauka nie kończy się na poznaniu kilku zasad. Co prawda nie siedzę w polonistycznych książkach, poradnikach ani nie śledzę blogów profesorów, ale to nie znaczy, że zakończyłam moją naukę. Moim podręcznikiem jest Internet. Kiedy widzę coś, co wydaje mi się błędem, albo nie jestem pewna, czy jest poprawne, wyruszam na poszukiwanie. Często jak chcę coś poprzeć odpowiednią zasadą, zdaję sobie sprawę, że takiej nie znam. Wtedy Internet jest niezastąpiony. Można powiedzieć, że uczę się na błędach – cudzych i własnych. Często trafiam na dwa sprzeczne zapisy w danej kwestii, co jeszcze bardziej mnie motywuje, żeby ustalić poprawną wersję. Im dłuższe i mozolniejsze poszukiwania, tym bardziej zasada zapada w pamięć. To też mnie nauczyło, żeby nie ufać jednemu źródłu, ale szukać w wielu miejscach.

To może naukę odstawiając nieco na bok – hobby. Czym się zajmujesz w wolnym czasie? I jakie książki czytasz najchętniej?

Mój wolny czas dzielę pomiędzy taniec i pisanie. Taniec jest w moim życiu od pięciu lat i nie wyobrażam sobie, żeby miało go zabraknąć. A pisanie – już w przedszkolu pisałam wierszyki i tak mi już zostało. Chociaż teraz piszę więcej opowiadań i tekstów piosenek (te drugie głównie po angielsku). Próbuję też nauczyć się grać na gitarze, ale to idzie mozolnie, szczególnie że nie mam nauczyciela. Jeżeli chodzi o książki, szkolny kanon lektur skutecznie mnie zniechęcił do czytania, co teraz staram się zmienić. Lubię kryminały, zwłaszcza te z nutką czarnego humoru, ale też powieści w charakterze „Stowarzyszenia umarłych poetów”.

O! Jakiś konkretny rodzaj tańca czy może wszystko, co tylko dorwiesz?

Głównie hip-hop, taniec współczesny, jazz. Chociaż miałam też epizod z tańcem towarzyskim, ale krótki, więc załapałam jedynie kilka podstawowych kroków.

I jak się w taniec wkręciłaś?

Nie ukrywam, że duży udział w tym miały filmy typu „Step Up” czy „W rytmie hip-hopu”. Jednak od małego mnie do tego ciągnęło. Dopiero w wieku piętnastu lat udało mi się namówić rodziców, żeby zapisali mnie do szkoły tańca. Nie byli przekonani i do tej pory mam wrażenie, że nie są, ale ja to uwielbiam. Nie wyobrażam sobie w tej chwili, żebym miała to zostawić.

Taniec zaciągnął Cię może kiedyś na jakieś konkursy czy zawody?

Owszem, w zeszłym roku moja grupa była na zawodach okręgowych i w tym miała jechać na ogólnopolskie, niestety po wakacjach niewiele z nas wróciło i grupa się rozpadła.

Ojej, szkoda! To brzmi jak świetna okazja! Ale dobrze, tak rozmawiamy już tak długo, to będę kończyć. Pozostało nam już tylko „W ogniu pytań”. Przypominam, że będzie ich pięć, Ciebie zaś proszę o udzielanie odpowiedzi szybkich, bez myślenia nad nimi, cokolwiek tylko przyjdzie Ci do głowy jako pierwsze. Gotowa?

Jasne.

Co według Ciebie jest gorsze: bycie osobą z obsesją organizowania otoczenia, w którym panuje chaos czy posiadanie chaotycznej osobowości w poukładanym świecie?

To pierwsze, chaos jest bardziej twórczy. Nie lubię nadmiernego porządku.

W jakim środowisku naturalnym ołówki mechaniczne rozwijają się najlepiej?

Powiedziałabym, że w takim środowisku terminatorów i innych robotów. Myślę, że mogłyby żywić się śrubkami i innymi odpadkami.

Czy ocenianie blogów nauczyło Cię czegoś, co pozytywnie wpłynęło na Twoją twórczość literacką?

Nauczyło i uczy. Głównie interpunkcji, ortografii i innych zasad, których nie nauczyłabym się nigdzie indziej. Nauczyło mnie też patrzenia z dystansem na swoje prace i dostrzegania własnych błędów.

Gdybyś mogła sprawić, że cała Polska przestanie robić jeden językowy błąd, co by to było?

Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia. Za dużo jest błędów do wyboru. Czasami nie jestem pewna, czy to błąd, czy naleciałość jakiegoś regionalnego dialektu. W języku mówionym błędy mi nie przeszkadzają. Co innego w pisanym, chociaż najbardziej irytuje mnie niepoprawna odmiana wyrazów przez przypadki.

Jeśli mogłabyś wytypować jedną z oceniających SIS-u do programu „Taniec z gwiazdami”, kto by to był i dlaczego?

Smirek. Nie wiem jak tańczy, ale gwiazdą z dziedziny znawców języka polskiego jest bezsprzecznie.