Wywiad z Asetej z Opieprzu

Witam Panie i witam Panów. Oklaski mile widziane, acz nie dla mnie, tylko dla mojego… ekhm!, naszego gościa. Właścicielka jednej z weteranek ocenialni, przed Wami osoba, która zna się na opieprzaniu jak nikt – Asetej. 

(Chiyo): Chociaż obecnie szefujesz Opieprzowi, nie jesteś na nim od samego początku. Kiedy tę ocenialnię odkryłaś? I w jaki sposób? 

(Asetej) Ha, ha, ha. To pytanie sięga tak daleko, że muszę wspomóc się szklaneczką coli… 

Będąc młodym dziecięciem, pisałam swój pierwszy blog i oddałam go do oceny na oceny.blog.onet.pl – jeszcze w 2008 roku była tam świetna ocenialnia, która z jadem szydziła po prostu z osób, które prosiły o ocenę… Do tego stopnia polubiłam ich oceny, ze zaczęłam czytywać je od razu po publikacji, ale ocenialnia szybko obumarła, więc zaczęłam szukać innej ocenialni, która robiłaby swoje po prostu z jajcem. Tak właśnie znalazłam Opieprz. 

Znalazłam go miesiąc po jego powstaniu, były na nim same mózgi… Meeira (w której zakochałam się od razu) Lesair, Aki. 

Bożesztymój, jaka jestem stara, przed chwilą napisałam „Ech, to były czasy”. (śmiech) 

Coś o tym wiem. (śmiech) Długo czytywałaś Opieprz, zanim uznałaś, że chcesz zasilić jego szeregi? 

Mniej więcej pięć minut po przeczytaniu drugiej oceny Meei stwierdziłam, że chciałabym być członkiem załogi, choć droga do tego była długa. Najpierw zarejestrowałam się na forum Opieprzu i już po trzech miesiącach „byłam” w rodzince Opieprzowej. Ale nie oznacza to, że oceniałam. Pomagałam Meei we wszystkich sprawach związanych z Opieprzem – byłam takim technicznym cieciem. Jak woźny z podstawówki. Dzięki temu poznałam techniczną stronę zarządzania blogiem, którego pisze kilka osób, które trzeba zmotywować, pilnować, a czasem opieprzyć. Zasiliłam więc jego szeregi w postaci drugiej administratorki, ale nie oceniałam. Swoje pierwsze zgłoszenie wysłałam w tajemnicy pod pseudonimem i nikt o nim nie wiedział. Bałam się, że techniczny cieć się zbłaźni. (śmiech) 

Przyjęli je? 

Ano przyjęli. Dopiero się zrobił ambaras! Zgłoszenie przecież było pod pseudonimem, a ja (wciąż się bojąc o to, że nie przejdę stażu i się skompromituję) nie ujawniałam tożsamości i odkładałam to na później. Swoją drogą zastanawiam się, czy obecnie stażyści też się tak przejmują swoją świeżo otrzymaną posadką, jak ja wtedy. 

Myślę, że tak. Pewnie teraz nawet bardziej, skoro ocenialnia posiada już tak długi staż oraz doświadczoną ekipę. 

Myślisz, że Opieprz ma doświadczoną ekipę? Myślę, że nie… Cora ostatnio na forum chwaliła się, że niedługo stuknie jej pół roku na Opieprzu, a Dziab jest przecież jeszcze krócej! Jedynie Zoltan i Aimee pamiętają jeszcze czasy Cioci Meei… Zasadniczo więc nasza ekipa jest bogata doświadczeniem Opieprzu, niekoniecznie wieloletnią praktyką. 

Co do stażystów obecnie – nie wiem, dawno nikt nie chciał się dostać na Opieprz. 

Brak chętnych stażystów ostatnio dotyka coraz więcej ocenialni. Jak Ty sobie tłumaczysz ten… hm, z braku lepszego słowa powiem: fenomen? 

Internet oducza nas skupiania się na dłuższych treściach, tak myślę. Migające reklamy i kontrowersyjne nagłówki – to są elementy stron, w które lubimy klikać. Komu by się chciało czytać oceny na kilka stron, a nie mowa pisać je! To tak, jakbyś zapytała, czemu coraz mniej osób czyta książki. 

Wytłumaczenia słyszałam już różne: że łatwiej założyć własną ocenialnię, że ocenianie „wyszło z mody”, że jedno pokolenie jest już na to „za stare”, a następne jeszcze nie dorosło… Ile osób, tyle wytłumaczeń. Chyba. 

Z „ocenianie wyszło z mody” się nie zgodzę – to widać po ilości nowych ocenialni. Jeszcze kilka lat temu nie było aż tylu ocenialni. Jeśli chodzi o pokolenia, to na razie w Polsce mamy płynność pokoleń, wiec tym też się nie martwię. 

Ale może wracając trochę do innego tematu: to jak w końcu wybrnęłaś z sytuacji ujawnienia się? 

No, w końcu trzeba było postawić sprawę jasno i powiedzieć Meei. Nie ujawniłam tego nikomu oprócz niej. Na początku była lekko w szoku, ale później obydwie się z tego śmiałyśmy. Nie ujawniłam tego publicznie nigdy, stwierdziłyśmy, że zbyt wiele zachodu, paniki i niepotrzebnego szumu obudziłoby się na forum. Po prostu zaczęłam oceniać jako Asetej, a moje poprzednie konto zostawiłam bez znaku życia. 

Jakim typem szefowej byś się określiła? Bardziej liberalna? Żelazna Ręka? Maniaczka organizacji z obsesją natręctw? Czy może jakoś jeszcze inaczej? 

Miałam problem z „szefowaniem” do momentu przenosin na Blogspot, bo daję sobie włazić na głowę. (śmiech) Po przenosinach, w trakcie których było zbyt dużo rzeczy do zrobienia i zbyt dużo decyzji do podjęcia, bym mogła sama to ogarnąć, moją prawą i lewą ręką stały się Cora i Dziab. Od tamtej pory najnormalniej w świecie każdą sprawę załatwiamy na forum w dwa-trzy dni. Rozmawiamy i przyjmujemy wszystkie za i przeciw. Dopiero po tych przenosinach, bo one jakby pozwoliły każdemu z nas czuć, że jesteśmy u siebie – niejako założyliśmy od nowa cały Opieprz i ustaliliśmy go tak, jak chcieliśmy. Teraz na przykład na forum trwa dyskusja na temat kategorii, na podstawie których oceniamy. To ciekawe patrzeć, jak oceniający w jednych sprawach się ze sobą zgadzają, a w innych mają różne opinie. To też mi uświadamia, że jesteśmy na wysokim levelu komunikacji między sobą – takie „spory” wpływają na ciągłe udoskonalanie Opieprzu, a nie na kłótnie. I to jest super. 

Która kwestia, którą kiedyś Opieprz na forum rozwiązywał czy dyskutował nad nią, wywołała największą burzę?

Burzę na Opieprzu czy burzę na forum? 

Jedno i drugie może?

Hm… Na pewno burzę wywołałam ja sama, walcząc z kolejnymi zwolennikami fanpejdżu Opieprzu na facebooku. Jestem zupełnie przeciwna idei tego portalu prywatnie i nie czułam, że taki „lajk” nam w czymkolwiek pomoże. Wiele razy negowałam Kapibarę i innych, którzy chcieli założyć taki profil Opieprzowy. Dopiero Cora jednak wytrąciła mi z ręki wszystkie argumenty – więc już ostatnim rzutem zarzuciłam jej, że ostatecznie i tak prowadzenie go spadnie na mnie, kiedy już wszyscy stracą tym fanpejdżem zainteresowanie. Ona stanęła na wysokości zadania i postawiła się As. Dlatego też Cora założyła nam fanpejdża i do dziś cieszy się on popularnością. Wbrew moim oczekiwaniom: prowadzimy go wszyscy, nie jest to „ciężki obowiązek” który na mnie spadł – wręcz przeciwnie, czasem dodajemy sobie nawzajem powiadomienia o nowych postach. 

Jeśli natomiast chodzi o burze, które wywołujemy na Opieprzu, to każda zmiana szablonu jest burzą – to już chyba tradycja. 

Ale lepsze już burze o szablon niż o jakieś poważniejsze sprawy, co nie? 

Jasne, że tak. Śledząc inne ocenialnie, cieszę się, że nas pewne problemy nie dotyczą. 

Właśnie. A czym jest dla Ciebie ocenianie, czy też raczej opieprzanie? Hobby? Relaksem? Misją? 

Och nie, na pewno nie misją! Czytanie i pisanie ocen to po prostu moje ulubione zajęcie. Pozwala nabrać dystansu do siebie i świata. Żałuję, że mam tak mało prywatnych blogów, bo strasznie lubię być ocenianą przez innych i czytać potem o swoim blogu zupełnie różne uwagi! To jest po prostu taki ambitny rodzaj rozrywki, tak myślę. Jednak – od razu zaznaczam – wolę czytać oceny, niż pisać je. Dlatego też lubię prowadzić ocenialnię. 

No dobrze, to mamy już jeden rodzaj rozrywki. Czym jeszcze się zajmujesz, kiedy nie opieprzasz blogowiczów? 

Och, mam tyle zajęć, że nie wiem od czego zacząć Studiuję, pracuję, udzielam się we wspólnocie, czytam, uczę się języków – same czasozjadacze! 

A ilu języków? I jakich? 

Dorywczo uczę się angielskiego, głównie żeby się nie uwstecznić, bo to grozi mi najbardziej. Regularnie natomiast jestem na bardzo aktywnej nauce języka włoskiego. Miałam w planach najbardziej logiczny język niemiecki, ale uczenie się dwóch języków obcych naraz chwilowo wystarczająco zapełnia czas. 

I jak Ci idzie z włoskim? Jest coś, co sprawia Ci jakieś trudności – albo odwrotnie: co łapiesz w lot? 

Powiedzonka Włocha, który mnie uczy, łapię w sekundę. „Che sfortuna” lub „Mamma Mia” zdarza mi się już czasami zakrzyknąć z włoskim temperamentem w odpowiednim momencie i już nie żegnam się inaczej niż „Ciao”. Jeśli zna się dobrze język angielski, wtedy nauka włoskiego będzie czysta przyjemnością. 

Przetrzepałaś mnie jak stary dywan, widzę, że podeszłaś bardzo poważnie do tematu wywiadów. (śmiech) 

Oczywiście. Chciałabyś czytać suchy wywiad, którego autor ewidentnie wysłał gotowe pytania i tylko poprosił o odpowiedzi? 

Absolutnie, dlatego jestem pod wrażeniem. 

Jeśli się okaże za dużo albo coś Cię nagle wezwie, to daj natychmiast znać. (śmiech)

Zanim jednak dojdę do tych ostatnich pytań, zapytam jeszcze o rozwinięcie wspomnianego wcześniej czasozjadacza – książek. Po jakie sięgasz najchętniej, a których unikasz jak ognia, jeśli jakichś? 

Rozkoszuję się w książkach fantasy, moje serce jest przy Tolkienie, a unikam romansów. Nie lubię książek naiwnych, lubię książki z morałem. Lubiłam lektury! Z książek popularnonaukowych lubię czytać psychologię. 

To na dobre zakończenie wywiadu może taka krótka sesja „W ogniu pytań”? Zadam Ci pięć pytań, a Ty udzielisz na nie odpowiedzi jak najszybciej, cokolwiek Ci tylko przyjdzie do głowy w pierwszej kolejności. Może być? 

Aaa, rozumiem, że muszę się rozluźnić. Okej. Już możemy zaczynać, aczkolwiek się boję. 

Którego z „emerytowanych” opieprzaczy najchętniej zobaczyłabyś z powrotem w załodze?

Meeirę. I Aki, Tosię, Czo. 

Gdybyś mogła sprawić, że cała Polska przestanie robić jeden językowy błąd, co by to było? 

„Włanczać”. 

Najczęstsza mina, jaką robisz podczas czytania ocenianego bloga? 

Yyy… Nie wiem! (śmiech) Musiałabym na siebie spojrzeć z boku, ale raczej mam taka minę jak mem „You don't say”. (śmiech) 

Ocenialnia, na którą zaglądasz najczęściej, poza Opieprzem? 

Yyy… Kiedyś Cukiernia Krytyki, potem Szczere i Sprawiedliwe, potem Krytyczne Oceniajace, a obecnie nie mam numeru jeden. 

Blog, którego oceny nigdy nie zapomnisz i dlaczego ten? 

Klaudynki – to będzie mnie do końca świata prześladować, bo do końca nie wiem, kim jest autorka. I Magia Przynależności, bo mnie wbiła w siedzenie.