Zbrodnia to niesłychana – mam pomysł z samego rana! Czyli słów kilka na temat powściągliwości

 Dzisiaj prezentujemy artykuł autorstwa Suszaka, która miło zaskoczyła nas, wysyłając go z propozycją publikacji na Katalogu.

 

UWAGA! Niniejszy tekst wcale nie ma na celu nikogo urazić (no, może trochę wyśmiać). Jego głównym celem nie jest także szczególne rozbawienie publiczności. Wszelkie przejawy humoru to moja chwilowa fanaberia.

DZIEŃ 1 – ATAK

Otwierasz oczy i uderza to w ciebie ze zdwojoną siłą – masz pomysł.

Wkrada się niepostrzeżenie do twojego umysłu, zazwyczaj przez ucho, nos lub kanaliki łzowe, i osadza z tyłu głowy. Ma irytujący, niemożliwy do uciszenia głosik, głosik przypominający skrzypienie paznokciami po starej tablicy albo piłowanie nowej bryły styropianu – rzecz straszna, niesłychana wręcz i powinna być karana! Zbrodnia na zdrowo funkcjonującym umyśle – oto nadszedł POMYSŁ i zapuściwszy korzenie w płacie potylicznym, szepcze w niezgłębionej, pustej otchłani twego mózgu: Zrealizuj mnie…

Zrywasz się z łóżka z głośno bijącym sercem. Ale jakże to? Tak nagle, bez ostrzeżenia? Sam przyszedł? I co dalej? Powinienem się posłuchać? Poddać? A może… to uleczalne? Wstajesz, myjesz zęby, nakładasz rękawiczki na stopy i trzewiki na dłonie i wychodzisz z domu. Patrzysz na swoje dłonie i stopy i zamieniasz odzienie z obuwiem. Po drodze gubisz skarpetkę. Ale nic cię to nie obchodzi – musisz czym prędzej porozmawiać ze swoim lekarzem psychiatrą. Stajesz przed drzwiami gabinetu psychiatrycznego i widzisz tabliczkę: Dziś zamknięte. Ogarnia cię czarna rozpacz… Co robić? Sam nie dasz rady zwalczyć tego paskudnego, cuchnącego nudą lub – co gorsza – INNOWACJĄ pomysłu.

Siadasz na niskim, betonowym murku przed gabinetem i ukrywasz twarz w dłoniach. To moment, w którym musisz sięgnąć po najgorsze środki – poradzić się doktora Suszaka. Doktor Suszak wyleczy cię z najgorszych fanaberii… Wyciągasz portfel i szukasz odpowiedniej wizytówki. Wreszcie natrafiasz na kawałek pomiętej karteczki z czarnym, nieco złowieszczym napisem:

DOKTOR SUSZAK

Rzeknij słówko, a pojawię się i wybiję Ci Twoje pisarskie fanaberie z głowy!

 Przyciskasz wizytówkę do piersi i zaciskając mocno oczy, szepczesz:

– Doktorze Suszaku, potrzebuję cię…

Wtedy pojawiam się ja.

– Opowiedz mi od początku – proszę, upewniając się, że mój ulubiony długopis działa. Odchrząknąłeś cicho i łamiącym się głosem zacząłeś mówić.

– Stało się to dzisiaj rano. Obudziłem się i…

– Tak? Kontynuuj – proszę, gdyż milczysz. Czekam cierpliwie, aż zbierzesz się w sobie.

– Ja… ja chyba mam pomysł…

Nie czekam ani chwili dłużej. Podjeżdżam moim krzesłem do biurka i wybrawszy numer asystentki, mówię do słuchawki: – Zuziu, przyjdź tutaj na moment. Weź dwie dawki WTSG.

– Co to jest WTSG? – pytasz, a w twoich oczach widzę przerażenie. Uśmiecham się uspokajająco.

– To nasz lek najnowszej generacji: Wybij To Sobie z Głowy. Damy ci dwie dawki na początek, potem zobaczymy, być może uda się to usunąć operacyjnie.

– Operacyjnie? – Dostrzegam pot wstępujący na twoje czoło. – Ale dlaczego od razu operacyjnie? Nie da się jakąś terapią, jakieś naturalne sposoby? A chińska medycyna?

Myślę intensywnie.

– Cóż… Można by spróbować z pewną eksperymentalną… jednak to wymagałoby od ciebie sporo wysiłku, silnej woli i samozaparcia.

– Cokolwiek! – przytakujesz i widzę, że wyglądasz na spokojniejszego. Do pokoju wchodzi pani Zuzia ze strzykawką i dwoma ampułkami leku. Rzucasz szybkie spojrzenie na sprzęt i przełykasz głośno ślinę.

– Na początek dwie, dla osłabienia pomysłu. Potem proponuję jedną dziennie, będziesz tutaj przychodził, a pani Zuzia zrobi ci zastrzyk.

– Dobrze – mruczysz, podciągając rękaw. Asystentka zawiązała opaskę uciskową na twoim przedramieniu i odnalazła żyłę. Krzywisz się nieco, gdy pierwsza dawka jest wstrzykiwana.

– Terapię zaczynasz od jutra, dzisiaj dam ci spokój – mówię, patrząc, jak Zuzia wymienia ampułkę. Po kilku sekundach jest już po wszystkim. Zapisuję to w twojej karcie i wzdycham głęboko. – Napiszę ci instrukcję i będziesz musiał się jej trzymać. Inaczej terapia pójdzie na marne, a potem może być już za późno na usuwanie operacyjne.

– Oczywiście, rozumiem – potakujesz, przyciskając jałowy wacik do miejsca wstrzyknięcia. – Mój Boże, od razu mi lepiej!

– Tak tak – mruczę, myśląc intensywnie. – Ważne jednak, byś jednego dnia czytał tylko ten punkt terapii, który cię dziś obowiązuje. Żadnego wybiegania do przodu. Pomysł to strasznie szczwana bestia i może próbować cię przechytrzyć!

– Oczywiście – odpowiadasz i widzę, że wyglądasz znacznie lepiej.

DZIEŃ DRUGI – NIE MYŚL O POMYŚLE

Bardzo ważne jest, abyś dziś nie myślał o pomyśle. Bywa, że pomysł jest tymczasowy, niezłośliwy i łatwo się go można pozbyć, zapominając o nim. Za każdym razem, gdy będziesz czuł, że myślisz o pomyśle, wyobraź sobie coś dziwnego i absorbującego, np. grupkę Meksykan goniących czarnoskórych Szkotów z jelenimi rogami na plecach, na których wiszą twoje poniedziałkowe gacie. Powodzenia!

Doktor Suszak

Wzdychasz głęboko i kiwasz głową. To nie musi być takie trudne. Ranek minął Ci bardzo spokojnie, chociaż w głowie ciągle słyszysz głosy tłustych, wąsatych Meksykan wołających za Szkotami. Myślisz sobie, że warto by było nauczyć się hiszpańskiego. Na razie potrafisz krzyknąć tylko Viva España oraz Usted Escoto gruesa! Nadzieja przepełnia twoje serce. Grubi Meksykanie są wystarczająco głośni, byś nie musiał myśleć o pom…

NIE! STOP! Nie myśl o tym na „p”! MEKSYKANIE I TWOJE GACIE NA JELENICH ROGACH! Nie myśl, słyszysz mnie? To chytre stworzenie… Wąsaty Meksykanin teraz przybiera moją twarz i mówi łamaną polszczyzną: Zrealizuj mnie…

I wszystko poszło na marne.

DZIEŃ TRZECI – WYKPIJ POMYSŁ

Wiem, że w tej chwili pomysł wydaje ci się wspaniały i pociągający. Lecz wcale taki nie musi być. Wręcz przeciwnie – większość pomysłów jest zabójcza i 95% przypadków kończy się bolesną śmiercią. Nie pozwól mu przetrwać… Lepiej zło zdusić w zarodku. Pamiętaj o tym, że pomysł też ma ego, i to całkiem wrażliwe ego. Jest znacznie większe od niego… To bardzo słaby punkt naszego potworka. Warto w niego uderzyć. Wykpij pomysł. Myślę, że poradzisz sobie sam. Powodzenia!

Doktor Suszak

To banalne, myślisz sobie, przeciągając się w łóżku. Siadasz przed lustrem i opowiadasz swojemu odbiciu pomysł.

– Cha, cha, rzeczywiście, też mi wątek… albo ta naiwna fabuła! Nawet dziecko dostrzegłoby tu brak logiki! No i ten wstęp… Każdy się domyśli, jak to się skończy! Było już milion takich pomysłów… Cha, cha, cha, też mi coś! Najgłupszy pomysł, o jakim słyszałem!

Głosik w potylicznej części głowy zaczyna cicho jęczeć z bólu…

– BEZNADZIEJA. W życiu nie widziałem czegoś tak… durnego! Cha, cha, kto to widział, aby po raz setny powielać tę historię, ale jeszcze w tak idiotyczny sposób! No i wątek miłosny – żenada… Nawet w „Zmierzchu” miłość jest bardziej realna!

To był cios poniżej pasa. Słyszysz rzężenie cichego głosiku w swojej głowie. Jest na skraju wyczerpania. Lecz wtem, ostatnim tchnieniem, wypowiada jedno zdanie:

– Ale… ale przecież nikt jeszcze… nie wprowadził takiego wątku, jak ten z trędowatym wegetarianinem zakochanym w chorej na hipochondrię matce rzeźnika…

Podrywasz się. Mój Boże, to prawda! Czy ktokolwiek wpadł na pomysł tak smutnie nieszczęśliwego romansu?! Przecież trzeba się tym podzielić! Rozwinąć skrzydła! Pozwolić tym bohaterom dojść do końca swej historii! TO JEST TO!!!

Teraz zamiast swojego odbicia, widzisz twarz trędowatego wegetarianina: Zrealizuj mnie…

Trzeci dzień walki poszedł na marne.

DZIEŃ CZWARTY – SPRÓBUJ ZREALIZOWAĆ POCZĄTEK POMYSŁU

Większość pomysłów wygasza po napisaniu prologu, co najwyżej po kilku rozdziałach. Daj szansę naszemu potworowi na jak najszybsze wypalenie się. Sam zobaczy, jak bardzo bzdetny jest! I zniknie, umrze z rozpaczy nad własnym bezsensem. Tylko się nie zagalopuj! Powodzenia!

Doktor Suszak

Tak więc siadasz, włączasz komputer, odpalasz program do pisania (próbuję uniknąć kryptoreklamy!) i zaczynasz pisać. Trochę ciężko się pisało pierwsze akapity, a to napawa cię niemałą rozkoszą. Ten pomysł jest nietrwały jak zamek z piasku. Parę silniejszych fal rozsądnego myślenia i pójdzie w zapomnienie!

Niestety, dostrzegasz przykrą tendencję. Im dalej jesteś, tym więcej słów wychodzi spod twoich palców na minutę. Po półtorej godziny jesteś niemalże w pisarskim szale. Literki skaczą jak oszalałe, a stukanie klawiatury wprawia potwora w twojej głowie w okrzyki zachwytu. Oto wyhodowałeś prawdziwą bestię, istne monstrum, które ujrzało wreszcie światło dzienne. Koniec jest bliski… ale nie wszystko stracone.

DZIEŃ PIĄTY ORAZ NASTĘPNE – PRZETRZYMAJ POMYSŁ

Nadal chcesz to napisać?! Naprawdę?! Skoro skurczybyk tak dobrze się trzyma, wyjaśnienie jest tylko jedno – jest to porządnie wyciosany, chociaż niekoniecznie dobry pomysł. Musisz być czujny. Wygląda na to, że natknęliśmy się na naprawdę silnego przeciwnika, który zapuścił korzenie bardzo głęboko w twoim mózgu. Nie daj się, wierzę w ciebie. Kolejną częścią naszego planu jest przetrzymanie pomysłu. Pisz, jeśli sprawia ci to ulgę w bólu, lecz nie pozwól, by ktokolwiek to przeczytał poza tobą. Niech się usmaży, skurczysyn jeden! Kiedy nikt go nie będzie karmił, szybko padnie z głodu. Powodzenia i pamiętaj, by codziennie przychodzić po kolejne dawki WTSG!

Kiedy minie przynajmniej kilka tygodni (a najlepiej miesięcy), a ty wciąż będziesz realizować pomysł, to niezawodna oznaka, że terapia zawiodła. Powodzenia!

Doktor Suszak

DZIEŃ STO SIEDEMDZIESIĄTY TRZECI – POKAŻ POMYSŁ ŚWIATU!

Z ciężkim sercem piszę tę wskazówkę, ostatnią już. Teraz ważą się twoje losy, kochany. Przegraliśmy walkę pomimo podwójnej dawki WTSG. Wyślij tekst kumplowi, mamie, becie, do gazety, wydawnictwa lub opublikuj na blogu i patrz, jak to czytają.

Teraz będzie wiadomo, czy pomysł był śmiertelny. Nawet jeśli dostaniesz pozytywne opinie, nie oznacza to, że nie masz się czego bać. Wiele takich pomysłów rozprzestrzeniało się dalej i mordowało kolejne osoby, których wzrok natknął się na takie teksty. Uważaj na siebie i pamiętaj, że nawet cię lubiłam. Daj mi znać, jak się masz. Powodzenia.

Doktor Suszak

***

Otwieram gazetę tydzień później i widzę wytłuszczony, zwiastujący zło nagłówek: Początkujący Pisarz zamordowany we własnym domu przez swój pomysł. Przechodzę na odpowiednią stronę i czytam artykuł ze łzami w oczach.

Początkujący Pisarz, wiek nieznany, został wczoraj znaleziony martwy w swoim mieszkaniu przez sąsiadkę z piętra wyżej. Śmierć nastąpiła prawdopodobnie na skutek przytłoczenia przez swój własny pomysł. Zostawił tylko krótką notatkę: „To był bardzo, bardzo zły pomysł. Dławię się nim. Już dłużej nie wytrzymam. Wybaczcie, nie mogę was już informować o NN!”.

Początkujący jest autorem opowiadania „Matka rzeźnika i trędowaty wegetarianin”. Nasze źródła podają, że nie był to zbyt górnolotny tekst, chociaż posiadał wielu wiernych, produkujących całe słoiki wazeliny i zachwytów czytelników. Pogrzeb odbędzie się w przyszłym tygodniu, w środę, na cmentarzu przy ulicy Blogowej. Zapraszamy wszystkich, którzy byli jakkolwiek związani z Początkującym…

Ocieram łzę i wzdycham. A mogło być inaczej… gdyby tylko nie poprosił mnie o terapię eksperymentalną! Wystarczyłoby, że by mi ów pomysł przedstawił, a potem usunęlibyśmy go operacyjnie. Trochę czasu by potrwała rekonwalescencja, ale przynajmniej by żył… A tak? Mój Boże, co za strata!

Włączam komputer i otwieram przeglądarkę. Wpisuję w wyszukiwarce: „Matka rzeźnika i trędowaty wegetarianin”. Przeglądam z niesmakiem opowiadanie. Mój Boże, czarna rozpacz, to nawet nie jest na niedostateczny… Wyłączam komputer i idę kontemplować.

Wtem wpada mi do głowy coś genialnego. A gdyby tak… napisać opowiadanie o pisarzu, którego… Nagle urywam, podjeżdżam moim krzesłem do biurka i wybieram numer Zuzi.

– Zuziu, daj mi potrójną dawkę WTSG…

PODSUMOWANIE:

1.       Zanim ogłosisz całemu światu, że masz niewątpliwie genialny pomysł, zastanów się bardzo głęboko.

2.       Jeśli nie piszesz już czterech innych opowiadań, nie masz na głowie dwóch i pół tysiąca prac domowych, a na dodatek wiesz, że jak coś zwykle zaczynasz, to już kończysz, zastanów się ponownie nad tym, czy NA PEWNO chcesz pisać to opowiadanie.

3.       Jeśli koniecznie MUSISZ je napisać, nie myśl o nim przez jakiś czas. Porządny pomysł przetrwa próbę, a marny – odejdzie w niepamięć.

4.       Szukaj negatywów w pomyśle. Braku logiki, bezsensu akcji, głupoty fabuły. Naiwności. Zastanów się, czy tego już nie było. Przyjrzyj się, czy aby na pewno jest to historia na tyle fascynująca, by dzielić się nią ze światem.

5.       Wszystko jest dobrze? Zacznij pisać, ale nikomu tego nie pokazuj. Często po kilku rozdziałach pomysł umiera śmiercią naturalną. W ten sposób unikniemy robienia wokół swojej osoby zamieszania pt. „Jestem geniuszem, mam kolejny wspaniały plan!” oraz nie zawiedziemy czytelników.

6.       Napisałeś już kilka rozdziałów i wciąż masz ochotę do pisania? Świetnie, pisz. Ale wciąż nikomu nie pokazuj. Jeśli oswoisz się ze swoim tekstem kilka tygodni lub – co lepsza – miesięcy, będziesz mieć pewność, że zostaniesz z nim bardzo długo! Bez względu na ilość czytelników. Dodatkowo, po takim czasie człowiek sam sobie staje się korektą. Mało pozytywów? Nigdy nie spóźnisz się z dodaniem rozdziału, a czytelnicy nie będą się niecierpliwić. Ba! Przykre etapy braku weny nie muszą cię martwić, bo masz napisany tekst naprzód. Wciąż cię nie przekonałam? To pomyśl o tym, że wykształcisz u siebie bardzo, ale to bardzo cenną cechę: CIERPLIWOŚĆ.

7.       Spełnienie tych wszystkich punktów wcale nie oznacza, że Twoje opowiadanie jest genialne.

Pozdrawiam wszystkich i mam nadzieję, że moje rady Wam się przydadzą. Brak powściągliwości to poważna wada bloggerów. Chcą już TERAZ wiedzieć, co czytelnik myśli, a potem tekst im się nudzi po trzech rozdziałach. I tak w kółko, bo… pomysł był marny. Podobało się? Dajcie mi znać, być może więcej wypocę podobnych poradników. Nie podobało się? Dajcie mi porządną dawkę WTSG. Najlepiej potrójną…

suszak