Zmęczenie materiału

Oceniającym się w dupach poprzewracało, grzmią czytelnicy pod odmowami. Hipokryci wstrętni oceniający o nadmuchanym ego, co tylko czekają na to, żeby blog się przeterminował, żeby go zaraz bezczelnie wyrzucić. Leniwi są, wyrzucają z kolejek, na ocenę trzeba czekać miesiącami, jeśli nie więcej, mówią, żeby szanować ich wolny czas, a sami mają autorów gdzieś. A to mało, a to słabo, a to kiepsko, a to się czepiają szczegółów, a to rzadko, a to wyrzucają z kolejek i nic nie robią i tylko czekają, żeby blog się przeterminował jeden dzień. W dupach się poprzewracało, koniec kropka. Może tak, może się poprzewracało, może mają rację, tylko… dlaczego?

Kto może się pochwalić mniej więcej trzydziestoma ocenionymi blogami na dłuższej przestrzeni czasu, będzie wiedział o co chodzi. Bo wcale nie jest to nadmuchane ego, chociaż nie przeczę, są takie przypadki, jak wszędzie i wśród oceniających, i autorów. Wcale nie jest to hipokryzja, że ja mogę mieć czas a autor nie. Pozwolę sobie wrzucić kolejny cytat, tym razem As-t-modeusza: „Różnica pomiędzy »wolnym czasem« oceniającego a »wolnym czasem« ocenianego jest taka, że ten pierwszy poświęca go dla tego drugiego, a ten drugi robi sobie co chce, a potem bezczelnie drze japę. Serio, ja nie wyobrażam sobie takiej sytuacji, by, na przykład, ktoś zaoferował mi się za darmo wyremontować chałupę, a ja przez dziesięć dni olewałabym go, bo nie miałabym czasu na powiedzenie: »okej, zaczynaj pan, bo ja dalej tego remontu chcę«”. No dobrze, ale to racja, wszyscy możemy mieć wolny czas, wszyscy możemy się zagapić, zapomnieć, jesteśmy tylko ludźmi, ale nie oszukujmy się. Kryzys na ocenialniach trwa i nic nie zapowiada, żeby miał się skończyć. Dlaczego? Odpowiedź wydaje się prosta, przynajmniej dla mnie. Zmęczenie materiału.

I znów. Wcale nie chodzi o to, że nam się nie chce. Bo się chce. Każdy jest w stanie znaleźć trochę czasu, żeby w ciągu dwóch miesięcy ocenić jeden blog. Nawet ci z napiętym grafikiem i bujnym życiem prywatnym. Każdy, w końcu czytamy wszyscy książki. W autobusie, na nudnym wykładzie, wieczorem przed snem. Jak jest ciekawe, wciągające, nie liczy się nic. Sprawdzian, kolokwium, zajęcia, nieważne, jakoś pójdzie, jest tekst, który wciąga, wabi i nie daje o sobie zapomnieć, który chce się czytać. No właśnie. Jeśli chce się czytać. Problem jest taki, że najczęściej się nie chce. Bo doświadczony oceniający po prostu się zmęczył. Nie czytaniem, bo czy literaturą można się zmęczyć? Masz dość fantasy, sięgasz po obyczajówki, po różne literatury obce, romanse, zbiory opowiadań, klasykę, jest tyle do czytania, dlaczego oceniający są zmęczeni?!

Oceniam od ponad pięciu lat, to naprawdę kawałek czasu. Nie wiem, ile oceniłam blogów, za bardzo nie liczyłam, podejrzewam, że koło siedemdziesięciu. Rokrocznie zmniejsza się ilość ocenianych blogów, myślałam, że to kwestia wszędobylskiej prywaty, że moje życie zaczyna przyspieszać im więcej mam lat, ale też nie. Im mniej masz człowieku czasu, tym lepiej się organizujesz. Nie przedłużając. Co jest problemem? Nuda. Nuda i powtarzalność. Nie każdy musi być genialnym autorem!, może ktoś zakrzyknąć. Piszemy po to, żeby się nauczyć!, zawtóruje mu drugi. Tak, tak, zgadzam się z tym, nawet dodam, że my jesteśmy po to, żeby wam pomóc.

Wydawałoby się, że skoro siedzimy w tym już kilka ładnych lat, to się uodpornimy, nauczymy dostrzegać dobre rzeczy, bla, bla, bla, ale ja w sumie z każdym kolejnym blogiem zaczynam się coraz bardziej denerwować i zniechęcać, piszę do Chiyo, kiedy olewam robienie notatek na jutrzejszy test, bo blog z jej kolejki mnie zafascynował tak, że niemal pękam z zazdrości, bo ja nie pamiętam, kiedy przeczytałam coś dobrego. DOBREGO, nie przeciętnego, nie słabego, nie średniego. Coś naprawdę wyróżniającego się. Czy stylem, czy pomysłem, czy wykonaniem. Bo powtarzalność może nudzić. Tak, kochani, nudzić, a nawet i wkurzać. Bo co blog, to praktycznie to samo, co najwyżej imiona postaci są nieco inne, odpowiada mi Mama. I obie dochodzimy do tego, że już teraz doskonale rozumiemy jedną z oceniających, która odchodząc z Ławy w 2011 roku, zostawiła taką wiadomość pożegnalną, która właściwie powinna wam wyjaśnić wszystko:

„Bo szkoda czasu. W Internecie, o sztuce pisania, jest już niemal wszystko. Gdyby autorzy, zamiast domagać się (niekiedy bardzo niegrzecznie) oceny swoich tekstów, usiedli i zaczęli czytać, nauczyliby się dużo więcej. Ale wiadomo, czytanie jest czasochłonne i wymaga zrozumienia, a potem zastosowania zdobytej informacji. Lepiej to zrzucić na kogoś innego.

Szkoda czasu dla ludzi, którzy na forach literackich zakładają po raz setny ten sam temat z tym samym pytaniem, bo nie chciało im się sprawdzić, czy podobny temat, podobne pytanie – i odpowiedź! – już istnieją.

Przez długie lata pomagałam początkującym autorom, w miarę możliwości, wiedzy i doświadczenia. Chciałam, żeby ludzie mieli szansę się uczyć, doskonalić rozwijać. Redagowałam opowiadania na jednym portalu, potem na drugim, byłam oceniającą na Ławie, pomagałam też »prywatnie«. Aż w końcu odkryłam, że – z nielicznymi wyjątkami – kręcę się w kółko. Że wciąż piszę o tym samym, że wciąż wypunktowuję te same błędy, bo nikomu nie chce się najpierw popracować samemu, by je wyeliminować.

Od prawie czterech lat pracuję na pełen etat i prowadzę gospodarstwo domowe (tak, pranie, gotowanie, sprzątanie…), więc czasu wolnego nie mam za wiele. Dlaczego miałabym go marnować na ludzi, którzy go nie szanują?”

Tutaj jest pies pogrzebany. Nie że nie odpowiadają, jak się ich grzecznie prosi o odpowiedź, nie oceniający są leniwi (dobrze, na pewno tacy są), jesteśmy po prostu zmęczeni. Ciągle to samo. Kręcimy się w kółko, ciągle piszemy to samo i podajemy te same rady, bo autorom się nie chce popracować, naprawdę, ludzie popełniają dokładnie te same błędy i są na tyle leniwi, że nawet nie chce im się wziąć do ręki słownika (że o skorzystaniu z niego nie wspomnę) ani przeczytać choćby jednej innej oceny na danej ocenialni. No ale też niektórzy są tak zapatrzeni w siebie i własny geniusz, że po przeczytaniu oceny kogoś innego, pewnie nie wpadliby na to, że połowa uwag mogłaby dotyczyć ich samych. Kiedy Morri odeszła z Ławy, pomyślałam, jeeej, jaka szkoda, fantastyczna oceniająca i przecież wcale tak nie jest z tymi autorami, do ludzi trafia, jak się personalnie do nich napisze i inne bzdury.  Kilka miesięcy później zaczęłam mieć pierwsze przestoje, pierwsze nienawistne spojrzenia na tekst. A jak się okazało, że to nie tylko moje zdanie, zrozumiałam, że to wcale nie z oceniającymi jest coś nie tak. Że to wcale nie my jesteśmy okropne i paskudne.  Po prostu każdy czasem ma dość.

Jeśli komuś zachce się zakrzyknąć, że pracą nad sobą niczego nie można osiągnąć… Cóż, przepraszam za słowo „przepraszam”, ale jest głupi. Przez pięć lat oceniania i przez jeszcze kilka spędzonych na czytaniu tekstów w Internecie, można zauważyć naprawdę wiele, trzeba tylko spojrzeć. Dzięki ocenianiu znam przynajmniej sześć osób, które pracowały nad sobą, aż powróciły z prośbą o ponowną ocenę i wskoczyły o jedną, niekiedy nawet dwie noty wyżej. I niekoniecznie dlatego, że są genialnymi pisarzami – po prostu im się chciało, czytały dookoła tematu i zastosowywały w praktyce rady oraz informacje nabyte dzięki słownikom, poradnikom, oceniającym i komu tam jeszcze. Żadna z tych pięciu nie dostała przy pierwszym podejściu szóstki (a na przykład mocne tróje albo czwóry), za to kończyły z nimi lub piątkami. Jak to było? Uczciwością i pracą ludzie się bogacą? Okej, w życiu codziennym może nie, ale literacko czy artystycznie, jadąc trochę górnolotnie – pewnie!

To jak nie chcesz nikt Ci nie każe oceniać!, już widzę kolejny zbulwersowany komentarz. A no nie. Bo ja chcę, naprawdę chcę, tylko kiedy nie pamiętam, kiedy ostatnio oceniłam dobry tekst, ba!, kiedy oceniłam tekst, gdzie widać było pracę autora!, naprawdę zaczynam się zastanawiać, czy jestem w stanie nadal kręcić się w kółko. Pewnie, nie każdy może być pisarzem. Nie każdy ma talent. Ale każdy ma środki, może próbować, może czytać i być krytycznym w stosunku do siebie. Może. Ale mu się nie chce, czego dowodem są na przykład teksty przy notkach: „Tak bardzo chciałam się podzielić tym co napisałam, że wrzucam bez sprawdzenia, mam gdzieś błędy”. Naprawdę? Wolne żarty, jeśli nastawienie i przekonania autorów się nie zmienią, należy się spodziewać nie końca, a stałego pogłębienia kryzysu. Zmęczenie i nuda zabijają wszystko, koniec i bomba, kto nie słuchał ten trąba, dziękuję za uwagę. 

artykuł wspólnego autorstwa Szamana i Chiyo