Taki sobie apel...

Większość osób, które ocenia również zgłasza własne blogi do oceny. Patrząc na aktualną ankietę na Katalogu wyraźnie widać, że takie osoby chcą poznać czyjąś opinię i dokształcić się, a przy okazji zrobić betę tekstu. Zareklamować tekst pewnie też, ale to tak przy okazji i na pewno nie jest to priorytetem. Są to dwie opcje, które są ważne dla każdej osoby piszącej. Nigdy nie uwierzę, że ktoś pisze tylko do szuflady, to tylko okłamywanie siebie i nic poza tym. Gdyby tak było, to po co publikować teksty na blogach i dawać je do oceny? Cieszyć się z każdego komentarza, czekać na niego niecierpliwie zwłaszcza, gdy wywiąże się jakaś dyskusja pod najnowszym rozdziale… nie spać po nocach rozmyślając o tym, jak jeszcze zadowolić czytelnika. To właśnie tzw. pisanie do szuflady. Sama wiem jak to jest, a w porównaniu do innych, których miałam przyjemność czytać, piszę bardzo niewiele, ale i tak nie jest to do szuflady, gdyż teksty są dedykowane komuś.
Och… i oczywiście, chciałabym je kiedyś wydać, choćby własnym kosztem, dla siebie i tych kilku osób. Może dlatego czasami tak bardzo się kłócę, gdy ktoś twierdzi, że pisze tylko dla siebie i w sumie nie zależy mu na opinii i w ogóle nie myśli o tym, aby to kiedyś była książka w twardej okładce. Więc po co zgłaszać blog do oceny? A no… skoro tyle było pochlebnych komentarzy na blogu, to może wypadałoby poznać inną opinię, bardziej obiektywną? Zgłosić blog do ocenialni, tam powiedzą co jest źle, co poprawić, po za tym jeśli tak dobrze piszę, to będzie super reklama jak dostanie się najlepszą ocenę! Potem tygodnie, miesiące oczekiwań i…? I zonk! W dodatku przez duże Z. Okazuje się, że tekst nie jest tak wspaniały, jaki być powinien. Pełno błędów, z których w gruncie rzeczy byliśmy świadomi, no ale jakoś nie zeszło się ich poprawić, a które utrudniały czytanie. Z dwudziestu rozdziałów ocenione zostały w porywach pięć i to w dodatku te najkrótsze… lekki niedosyt jest. Gorzej, gdyby została oceniona całość i cały tekst okazał się tragiczny i do przeróbki. Co z tego, że osoba oceniająca zawarła rady co zrobić, by tekst poprawić, wskazała błędy, skoro tekst okazał się do niczego?!!? Co wtedy robimy? Dziękujemy jedno-zdaniowo, a potem walimy na blogu ogłoszenie, że opowiadanie jest zawieszone, bo jest do niczego. Takie zachowanie świadczy jedynie o niedojrzałości i nie akceptowaniu krytyki własnego dzieła, a tym samym nie akceptowaniu udzielonych porad.

Dość długaśny wstęp mi wyszedł do tego, o czym chciałam pisać i jak zwykle chaotyczny, ale do rzeczy. Ja rozumiem, że większość z Was jest młoda lub bardzo młoda. I owszem, patrzę na to ze swojej perspektywy. Bardzo łatwo jest zniechęcić do pisania, bardzo łatwo. Patrząc na ankiety na blogu Suszaka widać wyraźnie w jakim wieku ankietowani, czyli Wy, zaczęliście tworzyć własne teksty – raptem mając 10-12 lat, tak właśnie odpowiedziała większość. Były jedynie dwie osoby, które wybrały opcję powyżej 19 lat, czyli jako osoby już dorosłe, czyli mniej lub bardziej dojrzałe, odporne na krytykę. Zatem większość zaczynała jako dzieci… Patrząc z mojej perspektywy, ocenianie czyjejś twórczości jest jak wychowywanie dzieci, wskazuje się im drogę, zwraca uwagę na błędy, pomaga zwalczyć przeciwności. Moim zdaniem wychowywanie dzieci jest odpowiedzialnym zadaniem, zatem i ocenianie również takim powinno być. Tylko czy jest tak w rzeczywistości?

Każda z ocenialni ma własny styl pisania ocen, a także tego, jak podchodzi do oceniającego, jednak jak zauważyłam bardzo często zapominacie, że po drugiej stronie monitora też jest osoba, osoba, którą bardzo łatwo zniszczyć. Dosłownie. Och, nie twierdzę, że należy głaskać i umilać ocenę jak tylko można, wręcz przeciwnie. Sądzę jednak, że należy do sprawy podejść rzetelnie, jakbyśmy oceniali nasz własny tekst. To, czy oceniona osoba weźmie sobie rady do serca, zależy niemal wyłącznie od nas. Po pierwsze zastanówcie się, dlaczego oceniacie, czy jest to tylko zabawa, sposób na zabicie czasu, czy coś więcej? Nie będę się nad tym rozwodzić, bo ten temat przerabiany był nie raz, zważywszy na to jak szybko pojawiają się nowe ocenialni i jak równie szybko znikają. Niemal każda oceniania przeszła jakiś kryzys, niektóre wyszły z niego z korzyścią inne ze stratą, część zwątpiła w to co robi i pogubiła się. Bywa i tak. Tylko jak to się przekłada na tych wszystkich, którzy miesiącami czekają z niecierpliwością w kolejce? I nie mogą się doczekać? Och… no tak, oceniający też człowiek, ma prawo do własnego życia. Ten punkt jest widoczny niemal w każdym regulaminie. Nikt oczywiście nie wspomniał, że oczekujący na ocenę to tylko kilka literek na monitorze, bo na pewno nie człowiek. Czekanie zniechęca równie mocno, co niepochlebna opinia, jednak nie rani tak mocno jak nierzetelna ocena, wykonana po łebkach, wprawiająca autora w samo zachwyt. Rani niemal tak mocno, jak fanowskie (inaczej nie da się tego nazwać) komentarze na blogach. Potem taka osoba zderza się z rzeczywistością, bo nikt kogo te osoby poprosiły o radę i wsparcie, nie wywiązał się z tego. Nagle okazuje się, że opowiadanie zbierające same piątki okazuje się chłamem nie do przeczytania, a poczucie wartości autora spoczywające do tej pory na piedestale chwały spada i rozbija się z trzaskiem na milion kawałków. Naprawdę ciężko się po tym pozbierać.

Nie wątpię, że większość z Was oceniających nie zdaje sobie sprawy z tego, że to Wy jesteście pierwszą linią krytyki, która może ukształtować przyszłych pisarzy. To Wy możecie sprawić, że pojawią się perły i diamenty… jeśli wcześniej ich nie rozdepczecie oczywiście.

To tylko taki malutki apel, po przydługaśnym wstępie. Mam nadzieję, że mnie nie zawiedziecie i każdy z Was wypowie się na ten temat, jak podchodzi do tej sprawy i czy po przeczytaniu tego choć przez sekundę ujrzał inne podejście do oceniania. 

Nie jestem dobra w pisaniu artykułów, ale ciśnienie podnosić umiem. Zapraszam do dyskusji.