Wywiad z ocenianą: emilyanne

Świat ocen to nie tylko ocenialnie i oceniający. Co byśmy poczęli bez autorów, którzy owych ocen sobie życzą? W związku z tym, a także aby przybliżyć sprawę z drugiej strony ekranu, o rozmowę poprosiłam blogerkę, której blog został i jeszcze zostanie oceniony w wielu miejscach – emilyanne.

(Chiyo): Do ilu ocenialni w sumie zgłosiłaś swojego bloga?

(emilyanne): Na ten moment w mojej zakładce widnieją linki do dwudziestu ośmiu ocenialni, ale nie ukrywam, że niejednokrotnie musiałam je stamtąd usuwać. Te najnowsze bardzo szybko znikały, a od pewnego momentu zaczęłam mieć wrażenie, że to właśnie moje wielgaśne opowiadanie je zabija.

Dlatego, że jest takie obszerne?

Tak. Rozdziały do najdłuższych de facto nie należą, ale krótkie też nie są. Miałam poprzestać na zgłoszeniu się do Ery Krytyki jakoś w czerwcu, ale potem była fala nowych ocenialni i trudno było się powstrzymać, z czystej ciekawości właściwie… Nie powiem, żebym była jakoś specjalnie zadowolona – bo ocenialnia albo umierała, kiedy byłam już pierwsza w kolejce, albo oceny faktycznie się doczekiwałam. Przy czym taka zwykle składała się z ocenienia trzech rozdziałów na dwadzieścia. Tylko nieliczni podejmowali się czytania całości, niestety.

Zgłaszając się, na czym Ci zależy w ocenie najbardziej? Czego w nich poszukujesz i co chcesz z nich wynieść?

Ocena treści zdecydowanie jest najważniejsza i to chyba dla nikogo nie jest tajemnicą. Opinii nigdy nie dość, a oceniający niejednokrotnie, nawet nieświadomie, przypominają mi o szczegółach, które dawno puściłam w niepamięć. Oprócz tego ktoś, kto wie, co mówi, powie mi też, co można zmienić, co zrobić, żeby piąć się w górę – a to niestety ostatnio rzadko spotykane.

Na co zatem, oprócz oceny fragmentu treści zamiast całości, natrafiasz najczęściej w ocenach, które dotąd otrzymałaś?

Na dużą liczbę błędów interpunkcyjnych w pierwszych rozdziałach? A tak poważniej, to bardzo często trafiam na mowy typu „ja tego nie lubię, więc zmień to”. Zdarzało się, że opis szablonu był dłuższy niż sama ocena treści. I, tak jak już wspominałam, na bardzo wybiórcze oceny, bo nawet jeśli ktoś twierdzi, że przeczytał całe opowiadanie, bardzo łatwo jest dostrzec, że wcale tak nie było… Najtrudniej było chyba z wyciąganiem czystych rad, bo nawet jeśli niektórzy już chcieli powiedzieć, co powinnam zmienić, nie potrafili tego przekazać. W sumie nie powinnam się dziwić, bo mój blog leży przede wszystkim w kolejkach oceniających, którzy doświadczenia nie mają żadnego. Jako że ocenialnie również są nowe, nie ma kto ich naprowadzić, bo „niezaufanych” niestety nie słuchają.

Czy właśnie w ten sposób selekcjonujesz ocenialnie, a następnie oceniających? Na podstawie doświadczenia, czy też raczej jego braku?

Nie selekcjonuję wcale – zgłaszam się, gdzie popadnie, żeby przekonać się na własnej skórze. Jestem leniwym człowiekiem i właściwie nie chce mi się sprawdzać, kto jest dobry, a kto nie, czytając inne oceny. Nie jest też tak, że robię wszystko to, co mi zaproponują. Sama muszę sobie przemyśleć słowa oceniającego, żeby wprowadzić jakiekolwiek zmiany. Przy zgłoszeniu czytam jedynie regulamin i opis oceniającego, potem myślę, co z danym fantem zrobić. Choć przyznam, że przy niektórych ocenach nie muszę myśleć wcale, bo już z początku widzę, że są bezużyteczne. Można powiedzieć, że tacy tylko marnują na mnie czas, ale z dwojga złego lepiej, żebym to ja dostała bzdurną ocenę i rzuciła parę uwag w stronę oceniającego, niż ktoś, kto absolutnie wszystko bierze na poważnie. Kiedyś też brałam, z czasem mi przeszło. Teraz żałuję, bo poprawianie dobrych zdań na błędne, niestety, nowością aktualnie nie jest…

Właśnie, jak słusznie stwierdziłaś, krytyka działa w obie strony. W jaki sposób reagowali oceniający, którym zwróciłaś na coś uwagę lub którym zasugerowałaś, co mogliby zrobić, by ich oceny były lepsze?

Oceniający reagowali różnie. Zwykle są bardziej nerwowi, kiedy wypowiada się ktoś z oceną niezwiązany. Są tacy, którzy dystansu do siebie mają naprawdę dużo – podziękują, przemyślą, zastosują się. Parę razy mój komentarz został olany sikiem prostym, raz w wyniku nieporozumienia oceniająca zbulwersowała się i zapytała, po co w ogóle się zgłaszałam. Zaś z historii niewłasnych, które ostatnio często się obserwuje – po krytyce, jakiejkolwiek krytyce, oceniający stwierdzali, że się nie nadają i rezygnowali. Najbardziej cieszę się z ocen, z których to ja muszę się tłumaczyć, nie oceniający.

Łatwo założyć, że im więcej ocenialnia posiada doświadczenia, tym lepsze wystawia oceny, ale czy uważasz, że to doświadczenie odbija się także w reakcjach na krytykę wobec oceniających? I czy zdarza Ci się trafiać na wyjątki od tego założenia?

Nie, no właśnie doświadczenie to też nie wszystko. Nie chcę tu mówić, że trzeba mieć to we krwi, bo to raczej kiepskie tłumaczenie. Po prostu są ludzie posiadający tę prostotę w pisaniu, którym staż po prostu pomaga. Innym nie bardzo. Pewnych rzeczy można się nauczyć, ale raczej nie wszystkiego. Sama kiedyś wspominałaś coś o tym, że każdy ma swój szczyt możliwości. Jeśli zaś chodzi o krytykę… To zależy, jak oceniający podchodzi do tego, co robi i czy potrafi się uodpornić. Niektórym to naprawdę mocno zapada w serducho, nie potrafią się przyzwyczaić. Osobiście nie spotkałam się jeszcze z tym, żeby oceniający, który ocenia już od dłuższego czasu, miał z tym jakikolwiek problem, ale nie jest też tak, że czekają na to z otwartymi ramionami. Nikt nie lubi być krytykowany, a takiemu bloggerowi to chyba nie leży najbardziej – jakby na to nie spojrzeć, to on miał oceniać, nie oceniany.

Ładnie powiedziane. Zakładam, że skoro do ocen się zgłaszasz, a także sama oceniasz, to śledzisz również wiele z działających teraz ocenialni. Masz może jakieś porównanie stanu obecnego z „tym, jak było kiedyś”? Czy zauważasz różnice, zmiany na lepsze lub gorsze, które ostatnio niejeden zasiedziały internauta omawia?

Śledzę przede wszystkim burze, bo są zabawne. Z czytaniem ocen już trochę gorzej, bo nie znajduję na to czasu, a jak już mam, to… to i tak nie czytam. W każdym razie różnic znajduję kilka. Za czasów Onetu przede wszystkim tworzenie ocenialni nie było aż tak popularne. Powstawały, zostawały porzucone, ale w większości przypadków po jakimś tam czasie, nie tak od razu jak teraz. I nie było ich aż tyle. Kiedyś była też moda na bycie złym oceniającym, przy czym wszelkie złośliwości wyglądały na zwyczajnie wymuszone. Przypominam sobie jedną oceniającą, do której się wtedy zgłosiłam. Przy czytaniu oceny myślałam, że mnie szlag trafi, bo był to pierwszy przypadek, w którym ktoś zaczął obrażać mnie personalnie (a blog dziwnym trafem dostał trójkę!). Oprócz tego bardzo popularnym było też ocenianie jedynie trzech-czterech postów, co teraz spotyka się już rzadziej. Chciałam powiedzieć, że było też bardzo dużo stron z różnymi motywami przewodnimi, ale w sumie z przenosinami na Blogspot takie znowu zaczęły pojawiać się w sporym natężeniu.
Pozostaje jeszcze porównanie treści… W tym przypadku różnicy praktycznie nie widzę. Na Onecie były zarówno dobre, jak i złe ocenialnie – zupełnie jak teraz. Z niektórych ocen coś się wyciągało, z innych jedynie obelgi i błędy językowe (o czym nie wiedziałabym, gdybym ostatnio nie wróciła rozejrzeć się po starych śmieciach). Śmiało mogę powiedzieć, że „ocenosfera”ani się nie cofnęła w rozwoju, ani też nie rozwinęła się pod żadnym względem, prócz popularności.

W takim razie pozwól, że przejdziemy na koniec do „W ogniu pytań”. Prosiłabym, abyś nie zastanawiała się nad odpowiedziami, tylko mówiła to, co przyjdzie Ci do głowy w pierwszej kolejności. Gotowa?

Będzie ciężko, bezsensownie i pewnie absurdalnie, ale okej.

Którego oceniającego lub oceniającą poleciłabyś bez żadnego wahania?

Ciebie, Chiyo! I zdecydowanie Sylville ze Szlafroka Śmierciożercy.

Ojej, dziękuję. Czy z lektury ocen innych blogów można wynieść nauki dla siebie? I, jeśli tak, jak wiele?

Można pod względem poprawności językowej. No, i przy ewentualnych podobieństwach – jeśli oceniany ma podobne problemy do czytelnika.

Gdybyś mogła sprawić, że cała Polska przestanie robić jeden błąd językowy, co by to było?

Tylko jeden? Kiedy ja mam dwa typy! Oczywiście niezawodne mylenie „bynajmniej” i „przynajmniej”. Drugim jest złe używanie apostrofu.

Czy uważasz, iż ocenianie oryginalności blogów literackich ma jakiś sens dla autora?

Tak mi się wydaje. Denerwują mnie schematy, bo jak dla mnie nie bardzo jest sens pisać historię, która wcześniej została stworzona już tysiąc razy. Natknęłam się na kilka takich blogów, przy których odniosłam wrażenie, że to pisanie książki na podstawie jednego z tysiąca takich samych hollywoodzkich filmów.

Z punktu widzenia osoby ocenianej, jakiego błędu merytorycznego lub maniery oceniania oceniający powinni się wystrzegać najbardziej?

Chyba wybiórczego oceniania. Naprawdę banalnie spostrzec, że ktoś przeczytał dwa rozdziały i tylko udaje, że coś wie. Oprócz tego śmiało mogę dodać argument „bo mi się tak podoba/nie podoba”. Wiadomo, wszyscy oceniają subiektywnie, ale są pewne granice. Śmieszy mnie cały ten „profesjonalizm”, o którym na ocenialniach tak często się mówi, bo przecież kompletny brak obiektywizmu jest tego zaprzeczeniem. Śmiało dodam też pisanie bezwartościowych streszczeń pozbawionych analizy; serio, autor wie, co napisał.