Przepis na wyśmienitego pisarza w sosie bardzo wennym

Post opublikowany w ramach współpracy z forum literackim Lorem Ipsum.

 ***

Pisanie jest rzemiosłem fantastycznym, ale cięższym od wojaczki! Wielu adeptów poległo, a groby ich porosły krwawnikiem i spróchniały na nich pióra. Prezentuję poradnik, którego za żadne skarby świata nie wolno odczytywać dosłownie, bo może z tego wyjść klątwa upiorów lub coś równie przyjemnego. Polecam zerkanie i czytanie dla przyjemności między wersami. Bo cała reszta, to już tylko ulotka reklamowa.

Próbowałeś już wszystkiego i powoli dochodzisz do wniosku, że nie odnajdziesz w tym życiu swojego powołania? Lepienie garnków okazało się zbyt trudne, paralotniarstwo zbyt bolesne, a origami zbyt nudne? Może najwyższy czas, by spróbować swoich sił w roli autora obiektu drukowanego?

„Tak, to świetny pomysł!”, krzyczysz uradowany i wymachuje rękoma w geście tryumfu. Powoli, powoli, mój przyszły wyśmienity pisarzu. Droga przed tobą długa i wyboista, a przed wyruszeniem w nią musisz zebrać drużynę, o czym w tym momencie głębokim głosem przypomina ci Piotr Fronczewski. Trzeba poznać podstawowe pojęcia, zaznajomić się z wrogiem klasowym i rozrysować strategię działania. Spokojnie, zajmie nam to zaledwie parę minut. 

Podstawowym i niezbędnym akcesorium na twojej nowej drodze życia, będzie długopis, kartka i kawałek klawiatury. Udało ci się zebrać odpowiednie przybory? Doskonale! Najwyższy czas, byś pierwszy raz w swojej karierze podpisał kartkę osobistym nazwiskiem. Widzisz jak dostojnie wygląda? Skupmy się zatem na rzeczach bardziej przyziemnych, bowiem nie każdy szary człowieczek może zostać wyśmienitym pisarzem! Na pierwszy ogień idzie oczywiście aparycja, która z daleka będzie wszystkich informować, że jesteś wyśmienitym autorem. Tak jak hipster w skali 1-10 bycia hipsterem, otrzymuje siedemnaście, tak ty w skali 1-10 bycia autorem, musisz otrzymywać trzynaście pierwiastków z dwóch. Wszystko również zależy od tego, jaki gatunek stanie się twoim gatunkiem rozpoznawczym. Wypracowanie własnego stylu wymaga wielu godzin, poświęconych na przeglądaniu mało pisarskiej garderoby. Z czystym sumieniem jednak możesz owinąć się szalem. Szale są zazwyczaj niezbędne i dobrze, by zamiatały za tobą dwa metry podłogi. Dodają ci dostojności i przywodzą na myśl romantyczną rolkę pergaminu, która pokryta drobnymi literami, potwierdza twój niesamowity kunszt literacki. Pergaminu jednak nie wolno zastępować papierem toaletowym.

Pisarz musi być romantyczny oraz nieco oderwany od rzeczywistości. W miejscach publicznych powinien spowijać cię mistyczny dym cienkich papierosów mentolowych, a w twojej dłoni musi znajdować się smukły kieliszek czerwonego wina. Powinieneś również wyznawać jakąś ideologię i mieć swojego pisarskiego mistrza. Twoja ideologia musi być zawiła, a jej początek najlepiej niech wyklucza koniec. To abstrakcyjne i głębokie. Dobrze by również było, byś w pisarskim odruchu sięgał po prozak, vicodin, morfinę lub demerol. Musisz być przecież bardziej autentycznym. Wyśmienity pisarz zawsze bywa bardziej, zanotuj to, mój przyjacielu. Nie wolno ci sięgać po książki płytkie, które zbeszczeszczą twój świeżutki mózg pisarza. Twierdzisz, że „Solaris” Lema jest dla ciebie niezrozumiały? Cóż z ciebie za twórca? Muzyka, książki i zainteresowania muszą odzwierciedlać głębię twojej duszy, to niezmiernie ważne. 

Twierdzisz zatem, że nadszedł twój czas? Nie, nie jesteś jeszcze gotowy i tym razem przypomina ci o tym głos dziewczynki z reklamy ciasteczek Oreo. Nie poznałeś się jeszcze z panem tego świata, Weną. Kim jest Wena? To byt i niebyt, to uniwersalny cezar, który skaże twojego gladiatora tekstu na brutalną śmierć lub uhonoruje kiwnięciem głowy z pełną aprobatą. Wena jest początkiem i końcem. Wszystko się stało za jej sprawą, a co się nie stało i tak się stało. Jest ona bowiem kapryśna i tak naprawdę to ona rządzi twoim światem. Gdy ją zlekceważysz, może opuścić cię na długie tygodnie, w czasie których będziesz usychał nad kartkami pustymi lub pełnymi nieskładnych zdań, które bardziej przypominają instrukcję obsługi nocnika, niż prawdziwą powieść na miarę wyśmienitego pisarza. Amerykańscy naukowcy jeszcze nie odkryli pożywienia, którym posila się Wena, ale najprawdopodobniej jest to krew, czarny chleb, zadrukowany papier i odczynniki chemiczne. Dbaj o nią, a ona będzie dbać o ciebie. 

Zbliżamy się już do końca naszej pierwszej przygody, ale wciąż nie znasz swojego wroga klasowego. Jeszcze się nie domyślasz? Jest nim czytelnik. Próbujesz mi teraz wmówić, że pisarz jest nikim bez czytelnika? Nonsens, mój drogi. W stosunku do czytelnika musisz być arogancki, niech plebs zna swoje miejsce. To oni są dla ciebie, nie ty dla nich. Sądzisz, że tym ich do siebie zrazisz? Kolejny nonsens! Im bardziej arogancki będziesz, tym większym podziwem cię obdarzą! Ignoruj ich, okazuj swoją wyższość i na każdym kroku podkreślaj, że są tylko kurzem na twoich nowiutkich lakierkach. I wiesz co? Oni cię właśnie za to pokochają! Zapamiętaj:

Ten, który walczy z czytelnikami winien uważać, by samemu nie stać się jednym z nich. Kiedy spoglądasz w kartkę, ona również patrzy w ciebie.

A teraz idź i zawojuj świat, który drży z niecierpliwości, by przyjąć kolejnego wybitnego pisarza na swoje łono.